Het Spaanse eiland Menorca is vrij onbekend en daarom redelijk onbemind. Tijd dat daar verandering in komt! Menorca, de juiste spelling is eigenlijk Minorca, betekent ‘kleiner eiland’. Als tegenstelling tot Majorca, het ‘groter eiland’, dat vijf keer zo groot is. Hun grootte weerspiegelt hun bekendheid. Tijdens een flitsbezoek kreeg ik de kans om een indruk van dit kleiner eiland te krijgen. Een wandeling van 10 km langs de kustlijn naar het dorpje Es Grau door het natuurgebied s’Albufera des Grau. En de conclusie is dan ook: ‘Hier kom ik zeker nog eens terug!’

De touringcar hobbelt over de smalle weg dwars door het ruige landschap van Menorca. Rotsen, ‘prikkelstruiken’ en veel groen is te vinden in het binnenland. ‘Ik hoop dat we geen tegenliggers krijgen, want dat past toch helemaal niet?!’ zegt het meisje naast me. Die komen er wel en de chauffeur duwt gewoon zijn bus in de prikkelstruiken naast de weg. Na een half uurtje zijn we op de plaats van bestemming, of liever, plaats van vertrek: de vuurtoren van Favàritx, een blauw-wit gestreept exemplaar op een landpunt van rotsen. Nog steeds functioneel om de vulkanische kust van Menorca te markeren voor zeevaarders en plezierzeilers.

Gids Celia, van Rutas Menorca, begint hier direct te vertellen: ‘Het eiland is benoemd tot Unesco Werelderfgoed. Maar goed ook, want er komen ongeveer 200 plantensoorten voor, waarvan er 25 soorten uniek zijn voor ons eiland. En dan heb ik het nog niet eens over de dieren!’ We wandelen een pad op, de Camí de Cavalls, of zoals Celia het noemt ‘het paardenpad’. Dit is een bijzonder goed gemarkeerde wandelroute rondom het hele eiland. Een oud ruiterpad uit de Middeleeuwen dat vroeger gebruikt werd om langs de kustlijn te kunnen patrouilleren. In 2010 is dit pad in ere hersteld en benoemd tot de GR-223.

De route begint over vulkanische rotsen, maar al snel is er meer begroeiing. En na wat bochten zien we al de eerste baai! Kraakhelder water dat turquoise kleurt zodra de zon zich laat zien. Kleine strandjes, afgesloten door donkere rotsen van de rest van de wereld. Na de eerste kilometers wordt het stiller, geen andere toeristen meer. Soms draait het pad wat weg van de kust en loopt het door bossen van pijnbomen en zeedennen. We passeren poortjes en muren van gestapelde stenen doorkruisen het landschap. Nooit zijn we lang weg van de kust, want het ene prachtige uitzicht op zee, volgt het andere op.

Langzaam valt onze groep wat verder uit elkaar en wordt er minder gepraat. Iedereen geniet in stilte. Bij iedere bocht lijkt het landschap iets te veranderen.  Soms smalle rotsachtige paadjes, dan een breed zandpad omzoomd met felrode bloemetjes. Het ruikt er heerlijk en je hoort de vogeltjes fluiten. Even later loopt het pad midden door een groot groen veld met gele bloemetjes en een hele kudde schapen. De beestjes lijken ons totaal niet op te merken en grazen onverstoord verder. De zeldzame diersoorten die op het eiland voorkomen, zoals de arend, gieren, valken of de waterschildpad zien we niet. Niet erg, dat die maar in alle rust verder leven daar!

Aan het einde van deze tocht komt de route uit bij een brak meer. Via houten vlonders lopen we tot de rand van het water. Hier komt het zoute water van de zee samen met het zoete water uit het binnenland. Verschillende wandelaars worden belaagd door muggen. De lagune vormt een van de meest bijzondere ecosystemen die er zijn. We zien verschillende vogels op het water en aan de kant. In het ondiepe stuk hupst een witte vogel voorbij. Met gebogen knieën lijkt het beest te voorkomen dat hij in de modder wegzakt.

Aan de overkant van de lagune ligt het dorpje Es Grau, het eindpunt van onze wandeling. Vijf straten met witte huisjes. Gelegen aan de ene zijde aan zee en andere zijde aan de lagune. Niet gek dat er bij ieder huis wel een bootje in de tuin ligt. Vanuit hier is de vuurtoren vanwaar we vertrokken zijn, weer te zien. Een tocht van ruim 12 kilometer, maar het lijkt zoveel langer. Het dorp telt 1 restaurantje en de eigenaar serveert ons met een grote glimlach frietjes en tapas. Gezeten op de witte plastic tuinstoelen met de lagune aan onze voeten, smaakt dat biertje overigens ook prima!

De bus brengt ons weer terug naar de cruiseboot waar we vanaf komen. Ook daar nog even een natuurwonder. Mahón heeft de een-na-grootste natuurlijke haven van de wereld. Deze is vijf kilometer lang en door de smalle ingang is het water ook hier weer kraakhelder. Op ons boordjournaal lezen we dat Menorca aan de ontdekking staat van de mayonaise. Klinkt logisch, van Mahón naar mayonaise. De Fransen vinden dit onzin en hebben hun eigen verhaal. Terwijl de cruiseboot langzaam het eiland achter zich laat, bedenk ik: ‘Ach, die Menorcanen hebben helemaal geen saus nodig om hun eiland op smaak te brengen!’

Meer weten over dit prachtige eiland?
Lees dan ook de reisblog over Menorca van NatureScanner.

Een goede reisgids voor Menorca is deze van Reisroutes.be