Deze wandeldag gaat uiteindelijk mijn boeken in als één van de meest bizarre die ik ooit heb meegemaakt. Deze Eifelsteig etappe 6 van Kloster Steinfeld naar het plaatsje Blankenheim blijkt enkele verrassingen voor ons in petto te hebben. Maar daarover straks meer.

Onze dag begint heel rustig. Wandelgenootje Meriam slaapt nog, dus ik piep bij het krieken van de dag onze kamer uit om een wandeling te maken door de kloostertuin. Stilte is het devies. Iets waar de vogeltjes zich weinig van aantrekken. Een oude muur, die bestaat uit afbrokkelende bakstenen bakent de tuin af. Er is een strak aangelegd labyrinth. Op een lager niveau ligt een wildere tuin. Voorzichtig stap ik over het smalle trapje naar dit deel. De hoge bomen laten niet al het zonlicht door. In het midden van deze beschutte tuin ligt een vijver. Aan de andere zijde ligt een van de kloostergebouwen. Langs en in de muur staan oude kruisen en beeldjes. Hier en daar mist een van de heiligen een arm of meer. De zon piept hier en daar tussen de bladeren, het gras is nat van de dauw en ik ben helemaal alleen…

Voordat de drommen toeristen hier weer op bedevaart komen, loop ik ook nog even de basiliek binnen. In het midden staat een marmeren sarcofaag, het graf van Herman Joseph von Steinfeld. Op de rand liggen verschillende appels. Het heeft iets te maken met een legende, maar hoe het precies zit, daar kom ik niet achter. Het ochtendlicht schijnt de basiliek in door de glas-in-lood ramen en zet het priesterkoor als een schijnwerper in het licht. De sfeer is echt magisch. Ik steek een kaarsje op voor mijn vader.

Na een uitgebreid ontbijt in de refter van het klooster gaan we op pad. De route draait direct het bos in en loopt bergaf. We volgen de smalle, kronkelende paadjes tussen enorme bomen door. Als we bij een stroompje uitkomen, lukt het de zonnestralen ook om tussen de bomen door te komen. De rust van het klooster lijkt zelfs in de hele omgeving voelbaar. Die rust maakt ook dat we niet de weg kunnen vragen aan iemand… want we weten ineens niet meer waar we heen moeten. De markering ontbreekt en we staan op een splitsing van verschillende paden. We kiezen een hoger gelegen pad en dat blijkt uiteindelijk het verkeerde te zijn. Gelukkig blijkt ook dit pad uiteindelijk weer op de route uit te komen. Nadat we een asfaltweg zijn overgestoken, gaat het steil omhoog. Tot het uitzichtpunt Königsberg vanwaar we Kloster Steinfeld in de verte zien liggen. De donkere regenwolken geven het geheel een onheilspellende aanblik.

Na al dat bos, komt er verandering in het landschap. Het pad komt uit op een aantal akkers. Tientallen rollen met hooi liggen klaar om opgehaald te worden. We passeren een dame van 92 jaar oud. Ze woont in de omgeving en vertelt dat ze iedere dag een flinke wandeling maakt. Dat je daar gezond en fit van blijft. Zij is het levende bewijs! De route gaat verder over smalle wegen tussen de akkers door. Dit gebied was ooit bezet door de Romeinen. Grüner Pütz zijn de blootgelegde restanten van een oud Romeins waterleidingsysteem dat helemaal tot in Keulen loopt. In totaal is deze ingenieuze constructie meer dan 95 kilometer lang en werd al gebouwd in 80 na Christus. Op verschillende plekken is een deel van dit waterleidingsysteem te zien en er stroomt nog steeds water doorheen. We durven het echter niet aan om een slokje te nemen…

De route gaat weer verder door het bos. Er ritselt een muisje tussen de bladeren. Die hebben we de afgelopen kilometers al vaker gezien en gehoord. In het bos zien we vooral zonneschijn, maar wanneer de route verder gaat over graspaden door weides zien we vooral dreigende luchten in de verte. Het begint ook wat te rommelen… We wandelen richting het dorp Nettersheim en kunnen concluderen dat we voor de wolken uit lopen. Als de route vlak voor het dorp nog een lus door de natuur maakt, kiezen wij toch voor de rechtstreekse weg naar het centrum. Mocht het losbarsten, dan kunnen we tenminste schuilen. We moeten even zoeken naar een lunchplek, maar belanden in een typisch Duits bakkerijtje.

Na onze lunch van goulash- en Eifelsuppe gaan we weer vol energie verder. De wolken houden hun inhoud nog steeds vast, dus we duimen dat dat zo blijft. We komen langs een kalkoven en nemen een paar minuten tijd om er rond te neuzen. Hier liggen ook nog veel Romeinse resten. Maar dan vallen de eerste spetters… De route gaat verder door een ‘wiesenlandschaft’ zoals de Duitsers het noemen. Het is een breed pad met aan de ene kant bos en aan de andere kant weides. We zetten er flink de pas in want de regen komt inmiddels met bakken uit de hemel.

Langzaam komt het eindpunt van Eifelsteig etappe 6: Blankenheim steeds meer in zicht. Door het bos komen we bij de Tiergartentunnel. Aangezien we inmiddels doorweekt zijn en het avond begint te worden, gaan we snel verder. Wat een verademing als we bij het slot van Blankenheim uitkomen, dat nu dienst doet als jeugdherberg. Vanaf de door de regen glibberige trappen hebben we een prachtig uitzicht over het vakwerkhuizendorpje Blankenheim. We gaan richting centrum… en het lijkt wel uitgestorven. We gaan op zoek naar een restaurant om ons op te warmen. Maar nergens zijn we welkom of het is gesloten. Totdat we aan de rand van het dorp een pizzeria vinden. Tijd voor pizza en bier!

Terwijl we langzaam opdrogen en genieten van onze welverdiende beloning, komen we tot de ontdekking dat het treinstation nog 5 kilometer wandelen is. En dat er vandaag geen bussen meer rijden… Oeps! Het is nog steeds strontweer buiten, maar waarschijnlijk zit er niets anders op dan toch nog eens 5 kilometer aan onze tocht te plakken. Naast ons zit een Nederlands koppel dat ook in de regio verblijft om te wandelen. Zij bevestigen dat er in Blankenheim zelf geen openbaar vervoer is. Gelukkig wil dit koppel ons wel uit de brand helpen en na het diner naar het treinstation brengen.

Wanneer we door onze redders op het station zijn afgezet, is de volgende vraag: waar is de kaartjesautomaat? We zoeken, maar vinden niets. Er wordt gewerkt aan het station dus het terrein is een grote bouwput. En verder is het uitgestorven, geen huizen, geen andere mensen… We besluiten naar het perron te lopen. Daarvoor moeten we tussen hekken en stapels stenen door. Dat is vast niet de bedoeling, maar we doen het toch, want op het perron staat zo’n overkapping waar we kunnen schuilen. Bijna een uur wachten we en we geven bijna de hoop op dat er een trein komt, die daadwerkelijk stopt…

En dan stopt er een trein! We kopen een kaartje bij de conductrice die ons verzekerd dat we die ticketautomaat toch echt over het hoofd hebben gezien. In het dorpje Urft stappen we uit. Nu is het nog een paar kilometer bergop terug naar Kloster Steinfeld. Gelukkig staat er een taxi op het station. We zwaaien en trekken zijn aandacht maar hij negeert ons en rijdt weg. We besluiten in ieder geval in de richting van het klooster te wandelen. Meriam en ik steken onze duim nog op naar de enkele auto die op deze natte, schemerende avond er nog rijdt, maar niemand wil ons meenemen. We leggen ons neer bij ons lot en nemen het steile voetpad door een donker bos omhoog. Wanneer we bij het klooster uitkomen, schijnt de zon en legt het weidse uitzicht in een warm geel avondlicht…

Eifelsteig etappe 6 loopt van Kloster Steinfeld naar Blankenheim.
Deze etappe is 22,5 km lang en volgens het boekje wandel je er ongeveer 6 uur over. Hoeveel we werkelijk hebben gelopen, is ons een raadsel want mijn horloge hield er ruim voor het einde mee op. Uiteindelijk waren we rond een uur of negen in de avond terug bij het klooster.

Meer informatie over de Eifelsteig vind je op https://www.eifelsteig.de/nl.

Andere verhalen over etappes van de Eifelsteig vind je op de speciale Eifelsteigpagina.

Hoe kom je er?

Wij parkeerden de auto bij onze overnachtingsplek Kloster Steinfeld. Over overnachten in dit klooster schreef ik een mini: Stiltegebied Kloster Steinfeld.

Zoals je al hebt kunnen lezen, is er in Blankenheim niet altijd openbaar vervoer. Zoek goed na wanneer de bussen rijden. En zo niet, regel alternatief vervoer of weet dat je minimaal 5 kilometer extra moet wandelen. Ook is er geen openbaar vervoer tussen het station in Urft en het klooster. Reken hier zo’n 2 kilometer extra en weet dat dit volledig bergop is.

Eten en drinken?
In het dorpje Nettersheim zijn verschillende lunchmogelijkheden. Wij genoten van onze soep bij Backerei Zum Römerquelle aan de rand van het dorp.

In Blankenheim liggen verschillende restaurants. Het ligt overigens aan het seizoen en de dag wat wel en niet geopend is. Wij waren er op een maandag buiten het seizoen en dan is dus vrijwel alles gesloten.
Pizzeria Laguna, aan de doorgaande weg, bleek onze redding.

Tip: neem altijd cashgeld mee, want lang niet alle restaurants in deze regio hebben een pin-automaat.

Alhoewel de route van de Eifelsteig duidelijk gemarkeerd is, vind ik een routeboekje toch van toegevoegde waarde.
Niet alleen de route is omschreven, maar ook zaken als hoogteverschillen en waar bijvoorbeeld dorpjes liggen. Zeker in de voorbereiding van een lange wandeldag is het goed om te weten wat je staat te wachten. En of je bijvoorbeeld zelf een lunchpakketje moet meenemen of dat er leuke mogelijkheden zijn om onderweg te eten.