We staan midden in Swalmen aan de start van Pieterpad etappe 23. De ochtendzon doet al goed zijn best en er loopt een eenzame inwoner over het marktplein. Verder heerst er stilte in het dorp. Via een parkje achter de kerk en wat geslinger door de straatjes, lopen we al snel tussen het groen. Dit smalle pad, tussen bomen en hagen door, loopt richting Kasteel Hillenraedt. Dat privé-eigendom is en waar we dus alleen vanaf de straat een blik op kunnen werpen. De torens, de oprijlaan, het maakt nieuwsgierig…

De route loopt hier direct het bos in. Midden op het pad staat een groot kruis. Met een bocht lopen we eromheen. De route loopt verder door het bos en gaat richting het dorp Boukoul. De bomen in het bos worden verruild voor stukken akkerpad. En een hertenkamp en vervolgens een bos met wallabies. Je weet wel, van die kleine kangoeroes. Die verwacht je niet in Limburg! Wel de omgeving van groene bossen, kabbelende beekjes en vooral die rust.

We raken een heel klein stukje van de bebouwde kom van Boukoul, maar de route draait snel weer richting de natuur. Hier moet ergens een stukje van de Romeinse weg Heerlen-Xanten liggen. “Volgens het boekje is het waar de verharde weg overgaat in de onverharde weg, dus hier moet het zijn.” Zegt wandelmaatje Renee. Het voelt wel bijzonder om over een pad te lopen waar vroeger daadwerkelijk een Romeinse weg lag. Ook al zien we er niets van. Wanneer we een scherpe bocht maken, krijgen we zicht op Zuidewijk Spick, een kasteelboerderij inclusief gracht.

De kalfjes die even verderop in de wei liggen, kijken ons versuft aan. Het was net tijd voor hun ‘late-ochtend-dutje’. Dus fotograferen mag, zolang we maar niet verwachten dat ze fotogenieke poses gaan aannemen. Dan draaien we een pad op met bramenstruiken aan de zijde. “Oeh lekker!” roept Renee en duikt meteen (voorzichtig) de struiken in op zoek naar de donkere exemplaren. Het pad slingert tussen weides en een grasveld met fruitbomen. De boer staat op een ladder om de vruchten te plukken en ziet ons aankomen. Hij steekt het emmertje pruimen naar ons uit. “Laat het jullie smaken, dames!” glimlacht hij vriendelijk. “En stop er ook een paar voor onderweg in jullie tas!”

Met onze mond vol heerlijk zoetigs wandelen we verder over een breed graspad. Ik weet dat we richting Roermond, de stad, gaan, maar daar merk je nog niets van. Bij het gehucht Maalbroek sluit Susan aan en wandelen we met ons drietjes verder. We duwen het klaphek open om via het Spickerbroek verder te wandelen. We volgen het water van de sloot, links van ons. Aan de rechterkant hebben de Galloway runderen de beschutting van de bomen opgezocht. Het gebied wordt steeds meer open en daarmee krijgen we steeds meer mee van de drukte van de stad, verderop. Gelukkig alleen op afstand, hier blijft het rustig.

Dan zien we een uitkijktoren liggen. Onze route loopt rechtdoor, maar toch gaan we het bruggetje over, richting de toren. Het gaat is inmiddels bijna lunchtijd en omdat er vrijwel geen pleisterplaatsen op de route liggen, hebben we onze eigen pakketjes meegenomen. Het pad loopt midden door een boomgaard en tussen manshoog riet door. De extra meters zijn het waard! De akkers, een stukje stad in de verte, bossen in Duitsland, het strekt zich allemaal voor ons uit. We ploffen neer en knabbelen onze broodjes op met zicht op een uitgestrekte omgeving.

Het kostte ons moeite om het fijne plek bovenin de toren te verlaten. We wandelen terug naar het brede graspad en gaan weer verder. Er volgt een bossig stuk met machtige bomen. Dan komen we uit bij een stukje historie dat ik persoonlijk goed ken van alle politieke discussies in de regio: de Ijzeren Rijn. De spoorlijn loopt door de weg en als je het niet weet, valt het je misschien niet eens op. Er staan geen slagbomen of andere kenmerken. Het spoor ligt er nog, maar wordt nooit meer gebruikt. Weghalen is geen optie omdat dat tot de dag van vandaag nog een politieke rel met België zou ontketenen.

Verharde en onverharde stukken wisselen af. Fietspaden en zandpaden tussen akkers. We doorkruisen het dorp Melick, maar lopen al snel wederom tussen de akkers. We kletsen druk en ineens grijps Susan mijn arm: “Sssshhttt!” Er rent een klein hertje door het veld links van ons richting de weg. Met grootste sprongen hupst het dier de weg over en duikt het maisveld aan de andere kant van de weg in. Op een enkele fietser na is dat het enige levende wezen dat we onderweg tegenkomen.

Het dorp Sint Odiliënberg staat bekend om zijn basiliek met de dubbele torens. Die zijn overigens al een tijdje te zien, wanneer we richting het dorp wandelen. Maak zeker even een stop voor een drankje op een van de terrasjes. Op het moment dat wij er zijn, is alles dicht, dus we wijken even van de route af voor een verfrissend drankje aan de andere kant van het dorp. Na het doorkruisen van dit dorp gaat de route weer direct de natuur in. We genieten van de schaduw van de bomen. En of we nu in het dorp of door het bos lopen, het lijkt of de iedereen ligt te snoozen!

We gaan weer even terug naar de Romeinen. Een aantal flinke rotsblokken met daarin grote munten herinneren ons aan de gevonden Romeinse munten. We lezen: “Bij de graafwerkzaamheden werden in het Vlootbeekdal 65 zilveren en 6 gouden Romeinse munten gevonden. De munten zijn van 122 v. Chr. tot 69 n. Chr. Deze laatste datum is het jaar dat de Bataaf Julius Civilus in opstand kwam tegen de Romeinen. Dat is waarschijnlijk de reden geweest waarom de munten tijdelijk aan de bodem zijn toevertrouwd.” We zien onder andere een munt met een olifant erop.

Ons eindpunt, Montfort, komt steeds dichterbij. Deze Pieterpad etappe 23 is echter nooit saai. Kronkelende, smalle paadjes door het bos. En dan wandelen we een bruggetje van houten palen over. Met tegenzin concluderen we dat deze etappe ten einde is wanneer we Montfort binnen wandelen. Wist je trouwens dat dit het dorp is waar F1-coureur Max Verstappen vandaan komt? Het café van zijn opa ligt op de route. Ooit (in de 13de eeuw) had Montfort zelfs stadsrechten. Maar in de Tweede Wereldoorlog kwam het onder zware bombardementen te liggen. Tegenwoordig is het vooral een heel rustig Limburgs dorpje.

Pieterpad etappe 23 loopt van Swalmen naar Montfort.
Deze etappe is 22 km lang volgens het boekje. Onze teller komt op 23,4 km uit. In totaal lopen we hier, met stops en fotomomenten, bijna 6,5 uur over.

Meer informatie over het Pieterpad vind je op www.pieterpad.nl.

Andere verhalen over etappes van het Pieterpad vind je op de speciale Pieterpadpagina.

Hoe kom je er?

Aangezien ik zelf in Roermond woon, nam ik de trein naar Swalmen. Van het station is het een kort stukje lopen naar het marktplein, het startpunt van deze route. Er rijdt ook een bus tussen station Roermond en Montfort.

Eten en drinken?
Er zijn weinig pleisterplaatsen op de route. In Sint Odiliënberg zijn verschillende horecagelegenheden, maar controleer dus of deze open zijn. In Montfort liggen ook enkele café’s. Wij lessen onze dorst na afloop van deze etappe op het terras van Café Biej de Vogel.