Veel wandelaars kennen het Belgische Heuvelland nog niet. Onterecht, want dit is een heerlijk wandelgebied! Ik testte drie wandelroutes door deze regio, gelegen in het westen van België, aan de grens met Frankrijk. Ik ging wandelen in het Belgische Heuvelland.

Na een ochtend treinen vanuit Nederland kom ik aan op station Ieper. Na een kort autoritje zet Erik van het toeristenbureau me af bij Vakantiewoning De Douvevallei voor een lunch met lokale producten. De eigenaar staat al klaar met bier (Watou), witte wijn, bubbels en Ricon. (een likeur van sinaasappel en karamel, aangelengd met witte wijn) Allemaal streekproducten. Er staat nog een middag stappen op het programma, dus ik twijfel om nu direct met alcoholische dranken te beginnen. Ach, wie de Westhoek wil ervaren, kan niet weggaan zonder van al dat lekkers geproefd te hebben.

De lunch bewijst dat deze regio ook genoeg non-alcoholisch lekkers kent. Van kaasjes en paté tot appelsap. En uiteraard komt het brood ook van de plaatselijke bakker. Een smakelijk welkom in het Heuvelland! We zijn echter hier om te wandelen. Vanmiddag staat het Stiltepad op de planning en niet geheel toevallig ligt onze lunchplek aan de route. Deze route is 13 kilometer lang en ik wandel daar (in verband met de tijd) uiteindelijk 9,7 kilometer van.

De wandeling gaat door heuvelachtig gebied en doet zijn naam eer aan. Zelden hoor ik verkeer of ander lawaai. Op diverse plekken staan banken, hangmatten of andere zitplaatsen. Ik ga dan ook regelmatig even zitten om de groene omgeving op me in te laten trekken. Zelfs geen andere wandelaars kruisen mijn pad vanmiddag. Wanneer we door het bos wandelen, plukt Geert, mijn gids van die middag, een geel bloempje. “De Stinkende Gouwe” zegt hij. En terwijl hij de steel door midden breekt, stroomt er een gele, stinkende vloeistof uit. Geert legt uit: “Vroeger gebruikte ze dit als kleurstof. Nu tekenen kinderen er vaak een zonnetje mee.”

Na een flink heuvelachtig stuk, kom ik voorbij Speelberg De Kosmos. Een vrij nieuw aangelegd park waar kinderen kunnen spelen. Geert wijst omhoog. Daar ligt het oude hotel Kosmos. Ooit brachten kinderen hier spelend hun vakantie door. Het is moeilijk voor te stellen dat dit verlaten, vervallen gebouw ooit de plek was van kindergeluk. We wandelen langs de opvallende ronde zijde omhoog. Het gebouw is benoemd tot monument en wacht duidelijk op betere tijden. Het zwembad, dat er ook jarenlang in vervallen staat bij lag, is inmiddels deel geworden van de speelberg. De arena-vorm in het landschap verklapt waar vroeger het zwembad lag.

Wanneer we weer bij het vakantiehuis aankomen en proosten op een mooie wandeling, zien we een aan de andere kant van het veld een hertje grazen. We praten toch best luid, maar het beestje kijkt niet op.

Ik breng de nacht door in een hotel bovenop de Kemmelberg. Maar eerst hebben we een diner in de Heksestoel. “Een krakende plankenvloer, rustieke meubeltjes, kloeke houten toog, authentieke decoratie en daar discreet overheen de zoete geur van vervlogen tijden” is op hun website te lezen. Ik had het niet beter kunnen omschrijven. Oh jawel, met de toevoeging: “Gelardeerd met Franstalige klassiekers uit de luidsprekers.” En uiteraard staan er wederom streekproducten centraal tijdens dit maal.

Afgelopen avond bleek nog hoe duurzaam deze regio bezig is. Om stipt 23.00 uur knipten namelijk alle openbare verlichting uit. Heel duidelijk werd de grens met Frankrijk duidelijk. Want daar brandden de lampjes wel nog.

De volgende ochtend ga ik alleen op pad. De Kemmelbergroute is 8 kilometer lang, dus prima om in een ochtendje te wandelen. Aangezien de Hostellerie waar ik overnacht op de route ligt, stap ik de deur uit en sta ik direct op de route. Direct naast de Hostellerie ligt de witte Belvedère-toren, waarvan ik de trappen beklim om van het uitzicht te genieten. Ik lees dat er vroeger onderin de houten toren een berenkooi (met beren) was. Ter vermaak van de mensen…

De route loopt via het bos de berg omlaag. Al snel sta ik in het dorp Kemmel. Klein, maar het ademt wel een gezellige sfeer. Het valt me op dat ze het kasteel van het dorp als gemeentehuis in gebruik hebben. De Kemmelbergroute loopt over het omliggende terrein. In deze enorme tuin kom ik veel hardlopers tegen die over de keurig aangelegde paadjes hun kilometers maken. Even verderop zou volgens de beschrijving een ongebruikte commandobunker liggen. Eentje die behoorlijk functioneel is, want ik doe mijn best om deze te vinden… zonder succes.

Gisteren wandelde ik over het Stiltepad, maar de Geuzenroute is pas echt een stiltewandeling! Deze route van 9 kilometer vertrekt vanuit het dorpje Nieuwkerke. Voordat ik de pas erin zet, duik ik nog even snel de kerk in. En lees dat deze verschillende keren in brand is gezet, maar ook iedere keer weer opnieuw werd opgebouwd. Een volhardend volkje woonde hier! Waar ik ook loop, ik heb bijna overal weidse uitzichten over het glooiende landschap.

De Britse militaire begraafplaats Maple Leaf Cemetary waar ik onderweg voorbij kom, lijkt een beetje vreemde eend in de bijt. En de naam eveneens, want die doet vermoeden dat hier Canadezen liggen in plaats van Britten. Ook daar is een verklaring voor. De begraafplaats is genoemd naar de Canadezen die hier gestationeerd waren in de Eerste Wereldoorlog. Er liggen overigens voornamelijk Britten, maar ook een aantal Canadezen en zelfs Duitsers begraven.

Ik geniet echt met volle teugen van deze wandeling. De rust, de natuur en een stukje geschiedenis, alle elemementen voor interessante middag zijn aanwezig. Het zonnetje schijnt en er waait een klein briesje zodat het nooit te warm wordt. Ik loop over een vlonderpad en verderop wordt het gras gemaaid. De koeien in de wei ernaast denken dat ik het storende geluid veroorzaak en kijken me indringend aan. Een tijdje later loopt de route dwars door de akkers. Er is geen duidelijk pad, het voelt alsof ik een traktorspoor volg.

Via de Pont d’Amour, een brug waar vroeger een trambaan overheen liep, kom ik weer terug in Nieuwkerke. Maar niet voordat ik gestopt ben bij Drukatelier Raymond. Ik kom er al heel snel achter dat deze man onbeperkt kan praten over de historie van boekdrukkunst. Hij is bevlogen, wat zacht is uitgedrukt, en laat mij alle oude persen zien die hij nog dagelijks gebruikt. Het is bijzonder om deze verzamelaar aan het woord te horen!

Wandelen in het Belgische Heuvelland heeft mij verrast. Ik had een ander beeld van deze regio in België, meer grauw, verloederd en arm. Waarschijnlijk is dat gebaseerd op mijn beeld van de regio Luik van jaren geleden. Niets is minder waar. Deze regio is mooi, gepolijst en schoon in zijn eenvoud. Er is duidelijk aandacht om de mooie kanten van het Heuvelland te onderhouden en in stand te houden. De fietsers weten dit gebied al goed te vinden, nu de wandelaar nog!

Hoe kom je er?

Het Heuvelland is per trein en bus bereikbaar. Vanaf station Ieper rijden bussen.

Eten en drinken?

Brasserie Den Heksenstoel in Loker.

Overnachten?

Hostellerie Kemmelberg – met weids uitzicht.

Meer weten?

www.westtoer.be
www.toerismeheuvelland.be
www.toerismewesthoek.be

Op de pagina wandelen vind je meer wandelverhalen van J Loves to Travel.

Voor het tijdschrift Wandelmagazine maakte ik de reportage De poëtische kant van het Heuvelland.