In 2021 werd het Vulkamaar-pad uitgeroepen tot mooiste wandelroute van Duitsland. Deze route van in totaal 26 kilometer loopt door de Vulkaaneifel en vormt een mooie combinatie met de langeafstandswandeling Eifelsteig. De route wordt geroemd om de smalle paadjes met zicht op de riviertjes de Lieser en Kleine Kyll, om het Wolfsschlucht ravijn, de vulkaankrater van Windsborn, de vulkaan Mosenberg, het dorp Meerfeld aan het meer en de burchten van Manderscheid. Dat belooft een hoop moois! Maar niet zonder moeite, want deze wandelroute wordt omschreven als ‘anspruchsvoll’ wat zoveel betekent als uitdagend of veeleisend. Nou, kom maar op!

Toegegeven… we speelden een beetje vals. We deden deze uitdagende route namelijk in twee wandeldagen. Op deze manier konden we uitgebreid de tijd nemen om te genieten van het wandelen en te fotograferen. Want om elke hoek is wel weer een mooi punt om vast te leggen.
De route start in het dorp Manderscheid dat niet heel erg bijzonder is met uitzondering van de twee indrukwekkende kastelen. Deze kastelen blijven zeker het eerste uur steeds in ons zicht. Gelegen midden in de bossen en bij het riviertje de Lieser, dat we ook zien als we in de diepte naast ons pad kijken. In het begin, richting het uitzichtpunt op de kastelen, is het pad nog breed. Maar naarmate we vorderen, wordt het steeds smaller en de afgronden ernaast steeds steiler.

Concentratie blijft belangrijk, maar het is hier heel verleidelijk om je af te laten leiden door de prachtige uitzichten. Op sommige stukken hangt er zelfs een staalkabel om je aan vast te houden. Gelukkig zijn er geen tegenliggers. Sterker nog, we hebben echt het idee met iedere stap dat we de bewoonde wereld achter ons laten. We horen het zoemen van wat bijtjes en vliegen tussen de gekleurde bloemen om ons heen. En wanneer we bij Philosofeneck, een uitzichtpunt met bankje, even uitpuffen, cirkelt er een buizerd boven ons. En later ontwaren we er zelfs twee en daarna duikt er een derde roofvogel op. Helaas komen ze niet dichterbij. Hun aandacht ligt vooral bij de Lieser, die we nog steeds diep onder ons zien stromen.

Het smalle kronkelende pad komt uiteindelijk tot een einde en wordt weer een stuk breder. We laten de Lieser achter ons en komen aan op een nieuw gedeelte van het Vulkamaar-pad. We zien bordjes met daarop een waterval aangeduid, maar daar kan het stroompje (de Kleine Kyll blijkt later) niet voor doorgaan. Het blijkt dat we nog even geduld moeten hebben. Het ruisen van het water wordt namelijk steeds luider. Maar toch! Het deel waar de Horngraben zich bij de Kleine Kyll voegt, mag toch wel een kleine waterval genoemd worden.

Het pad versmalt weer en kronkelt inmiddels weer de berg op. Het groen om ons heen verandert hier wat. We zien steeds meer met mos begroeide rotsblokken. De basalt- en lavabrokken worden groter naarmate we verder komen. En ineens staan we midden in wat Wolfsschlucht genoemd wordt. Het resultaat van een uitbarsting van de Mosenbergvulkaan zo’n 29.000 jaar geleden. Via een houten bruggetje steken we het deel over waar normaalgesproken water zou moeten stromen. En dan staat wandelmaatje Joyce stil… “Het lijkt wel of het pad hier stopt!” Ze kijkt vertwijfeld om zich heen en ontwaart een aantal meter vooruit een wandelfliepje. “Ik geloof dat het de bedoeling is dat we over de rotsblokken zelf onze weg zoeken.” roept ze me toe en voegt daad bij het woord. Na een fikse klauterpartij staan we boven en kijken uit over een machtig stukje natuur!

Het is onvoorstelbaar, maar wanneer we vanuit de Wolfsschlucht verder wandelen door het bos, verandert de omgeving ineens weer compleet. We kijken uit over een weids glooiend landschap van vooral gras en hier en daar een boom of struik. Alsof we in een andere wereld stappen. Van ruig en elementair naar lieflijk en zacht. We doorkruisen nu velden met witte bloemetjes. Het pad glooit met het landschap mee, maar nergens hoeven we steil te klimmen of dalen.

En zo plots als dit landschap verscheen, zo onverwacht staat de volgende verandering al op ons te wachten. We wandelen Vullkanerlebnispark Mosenberg binnen. Een informatief deel over de vulkanen in de Eifel. Op de verschillende borden lezen we over de maren die zijn ontstaan. Soms gevuld met water, maar vaak ook niet, evengoed herkenbaar in het landschap. In de rotswand kunnen we allerlei types gesteente herkennen. En terwijl we langs deze vulkaanwand omhoog wandelen, worden we getrakteerd op het volgende weidse uitzicht over de complete regio. Na een stuk bospad staan we ineens op een uitzichtpunt met een groot kruis. Het is echt van de ene in de andere verbazing vallen op dit pad. En dan heb ik nog niet eens over het wandelgenot tussen al deze hoogtepunten…

Langzaam komen we weer terug in de bewoonde wereld. Dwars door het slapende dorpje Pettenfeld en via een aangelegd pad richting Meerfeld. Zo’n pad waarvan je vermoedt dat ze het aangelegd hebben met de intentie om tot mooiste wandelroute van Duitsland verkozen te kunnen worden. Ongelijke keien tussen het gras met hier en daar een boom, dat door een glooiend landschap gaat met uitzicht op de heuvels in de verte.

Na een heerlijke nacht willen we de volgende ochtend een verfrissende duik nemen in het Meerfelder Maar. Helaas… er is geen recreatie mogelijk in dit maar, aangezien het een stuk beschermde natuur is. Dan maar een frisse douche voordat we weer aan de wandel gaan.

De route gaat verder over de rand van het Meerfelder Maar. Steeds meer wordt duidelijk wat een prachtig uitzicht we gaan hebben op het dorp aan het water. Het pad is breed en goed begaanbaar, maar gaat langdurig steil omhoog. Echt een stuk om de kuiten te trainen! Maar zoals al vaker is gebleken, op het Vulkamaar-pad wordt iedere inspanning beloond. Op het hoogste punt staat ook nog eens een grote uitkijktoren waarmee we 360 graden uitzicht over zo ongeveer de hele Vulkaaneifel hebben.

Via een breed zandpad kuieren we weer langzaam de berg af. Het is ook wel eens lekker om gewoon te wandelen zonder aandachttrekkende hoogtepunten. Te genieten van de natuur, gezellig te kletsen, maar ook in gedachten te verzinken. En te realiseren hoe heerlijk het is om hier te wandelen. Voorbij de Bleckhauserner Muhle volgt het pad weer het riviertje de Kleine Kyll. Waar het pad weer stijgt, blijft het riviertje het dal volgen. Ik merk op: “Goh, dit is echt zo’n plek waar je een ijsvogeltje zou kunnen zien. Die heb ik nog nooit gezien tijdens een wandeling!” En nog geen minuut later vliegt er een felblauw gekleurde vogel hoog over de Kleine Kyll! “Een ijsvogel!” roepen we in koor.

En met dit gelukzalige gevoel vervolgen we ons pad, net als eerder. Genietend van de natuur gaan we langzaam weer bergop en later weer door het bos bergaf. Onze dag is bij deze al geslaagd. Vlak voordat we Manderscheid binnenwandelen, kiezen we voor de verbindingsweg richting ons hotel in Meerfeld. Bij gebrek aan wandelfliepjes (die wel beloofd waren), zoeken we onze eigen weg tussen de struiken over paadjes die waarschijnlijk al jaren niet meer belopen zijn. Nog even een stukje avontuur! Wetende dat we in de juiste richting gaan, blijkt dat we inderdaad op het goede pad zitten. Hoe dat met die markering zat… het blijft een raadsel.

Het Vulkamaar-pad is een rondewandeling. Starten is mogelijk in bijvoorbeeld Manderscheid of in Meerfeld.

Wij liepen op wandeldag 1 van Manderscheid naar Meerfeld en op wandeldag 2 van Meerfeld tot bijna aan Manderscheid en toen weer terug naar Meerfeld.
De eerste wandeldag hadden we 14 km op de teller en waren we ruim 4 uur onderweg. De tweede wandeldag wandelden we in totaal 13,8 km en daarover deden we een kleine 4 uur.

De route is duidelijk gemarkeerd met geel-groen-blauwe schildjes en stickers.

Meer informatie over het Vulkamaar-pad vind je op https://www.eifel.info/nl/wandelen/elke-wandelpaden/a-vulkamaar-pad.

Hoe kom je er?

Meerfeld is ruim 2 uur rijden vanuit Limburg. Reken vanuit Utrecht een kleine 4 uur rijden.

Dit dorp is moeilijk met het OV bereikbaar, want heeft alleen een busstation. Bovendien is er door het hoogwater van 2021 veel schade ontstaan aan de treinsporen in de Eifel. Hierdoor is veel treinverkeer nog niet mogelijk.

Eten en drinken?

Er zijn geen horeca-punten onderweg. Wij namen een lunchpakketje mee voor onderweg. Er zijn overigens wel talloze prachtige punten (met en zonder uitzicht) om te pauzeren.

Overnachten

Wij sliepen in het NaturPur Hotel Maarblick in Meerfeld.
Een hele dikke aanrader voor wandelliefhebbers. In dit 4-sterren hotel kom je echt tot rust na een lange wandeldag. Elke avond hebben ze een 4-gangen menu voor het diner met heerlijke gerechten en veel lokale ingrediënten. Ook het ontbijtbuffet is om van te smullen. Er is enorm veel keuze. Wij maakten iedere dag een lunchpakketje voor onderweg.
Dit hotel heeft een wellness mochten je spieren nog meer ontspanning nodig hebben. En ik ben dol op kleine details en die kloppen hier allemaal. Zoals een wandelrugzak van Deuter in de kast van je hotelkamer die je kunt gebruiken overdag. Een schaal fruit op de kamer. Een lekker welkomstdrankje bij aankomst. Het hotel heeft een grote parkeerplaats, dus je kunt je auto hier makkelijk achterlaten voor een paar dagen wandelen.

Deze reportage is gesponsord door Eifel Tourismus.

Het Vulkamaar-pad sluit aan op de Eifelsteig. Alles over deze prachtige lange afstandswandeling lees je op de speciale pagina over de Eifelsteig.