Het voelt even alsof we in een mierennest zijn beland. Figuurlijk dan, want het krioelt van de mensen op het station in Venlo. We haasten ons naar de uitgang en gaan op pad. Eerlijk is eerlijk, het eerste stuk van Pieterpad etappe 22 is niet van grote schoonheid, om het zo maar te zeggen. We lopen over de stoep met saaie huizen links van ons en het spoor rechts van ons. Gelukkig komt daar snel verandering in!

We moeten al een snel een spoorwegovergang over om zo tussen twee sporen uit te komen. Maar er staat een lange goederentrein stil midden op de overgang. Even verderop springen er al mensen over de rails, dus we besluiten (heel onverstandig, maar we kunnen ook niet hier een uur blijven staan wachten) dat ook te doen. De omgeving wordt vanaf hier direct een stuk groener. Huizen met enorme tuinen, bomen met kronkelende stammen, een wegkruis en een eenzame wandelaar met hond. Wat een abrupte verandering met de grijsheid en drukte van de stad zojuist!

Zodra we de bebouwing achter ons laten, wordt het pad onverhard en betreden we de Jammerdaalsche Heide. Dit is een gebied met oude kleigroeves en hier werd zand gewonnen. Nu is het een dichtbegroeid natuurgebied met verschillende kwelwaterplassen die bijna tropisch aandoen door de tinten blauw en groen van het water. Zowel de klei als het zand zijn nog duidelijk zichtbaar. We klimmen door het zand steil omhoog om vervolgens weer direct af te dalen. Een soort mini-trail op een verder prima te wandelen etappe.

Al snel naderen we weer de bewoonde wereld. Het dorp Tegelen om precies te zijn. We volgen een lange muur, maar het is niet helemaal duidelijk wat zich erachter bevindt. Het blijkt een oud Trappistenklooster te zijn waar nu een kringloopwinkel in zit. Helaas komen we er pas na afloop van onze wandeling achter dat er een abdijwinkel is. Wellicht verkopen ze daar nog de trappistenlikeur die hier vroeger gebotteld werd!

Nadat we het dorp Tegelen doorkruist hebben, gaan we weer het bos in, genaamd Holtmühle. We lezen dat de route richting de grens gaat en deze dan lange tijd volgt. Na een tijdje zien we inderdaad regelmatig grenspalen en gebruiken we deze als aanknopingspunt dat we nog steeds de juiste weg volgen. Sommigen zullen het landschap saai noemen, maar wij genieten van deze boswandeling. We komen langs grenscafé Maalsbekerhöhe, maar deze blijkt alleen op zondag open. We moeten nog even geduld hebben.

Inmiddels wordt het pad waarover we lopen steeds smaller. En er komt meer reliëf in het landschap. Soms gaan we steil omlaag en dan weer omhoog. En dan zien we rechts van ons een flinke afgrond. De diepte is Nederland en de hoogte is Duitsland, dus we wandelen nu in het buitenland. Het volgende café op de route is wel geopend en heeft, heel toepasselijk, De Grens als naam. Vanuit hier loopt de route weer verder over de grens en door het bos.

Bij een open stuk staan een stuk of 10 paarden te grazen van de bloemen en struiken die hier weelderig groeien. Het lijkt of het wilde paarden zijn, die los lopen, maar hun eigenaresse is dichtbij. Wanneer we stoppen om even te kijken, komen ze ook direct naar ons toegelopen voor aai. De paarden bedoel ik dan, niet de eigenaresse! Het pad waar we nu lopen is de Prinsendijk. Ooit was dit een deel van een oude Romeinse verbindingsweg tussen Xanten en Heerlen.

Dit stuk is wederom veel van hetzelfde. Bossen aan de ene zijde (Duitsland) en akkers aan de andere kant (Nederland). Voor ons hupt een konijntje over het pad. We hebben heel wat kilometers in de benen als we uiteindelijk definitief de grens weer overgaan van Duitsland naar Nederland. Of ja, definitief voor deze etappe dan. Hier verandert het landschap langzaam. De route gaat namelijk richting het Swalmdal en dit is echt een prachtig gebied.

Voor wie deze etappe redelijk saai vindt, geloof mij, dat wordt op het einde helemaal goed gemaakt. De reden is een klein zijriviertje van de Maas met de naam Swalm. De Duitsers hadden de Swalm gekanaliseerd, maar gelukkig mag het water tegenwoordig weer zijn natuurlijke weg volgen. In de rivierbochten is een stukje sprookjesachtige natuur ontstaan. Het felle groen van de bomen, het kabbelende water, donkergekleurde paadjes waar af en toe een stronk uit steekt. De populariteit van het gebied is duidelijk te zien aan de vele wandelaars. Een hond springt dolenthousiast het water in en spettert vrolijk in het rond.

Langzaam komt het dorp Swalmen in zicht. Maar we keren ons hoofd nog even weg van de huizen en genieten van de natuur rond de Swalm. We moeten een paar klaphekjes door, maar het waarom wordt ons niet duidelijk. We zien geen paarden, koeien of andere ‘wilde’ dieren. En dan is het toch echt tijd om de bewoonde wereld weer in te gaan. In Swalmen worden we dan wel warm verwelkomd door kuslipjes langs het water.

Pieterpad etappe 22 van Venlo naar Swalmen.
Deze etappe is 23 km lang volgens het boekje. Onze teller komt op 24,1 km uit. In totaal lopen we hier, met stops en fotomomenten, ruim 6 uur over.

Meer informatie over het Pieterpad vind je op www.pieterpad.nl.

Andere verhalen over etappes van het Pieterpad vind je op de speciale Pieterpadpagina.

Hoe kom je er?

Wij parkeerden de auto bij de P+R van station Venlo. Na afloop van onze wandeling namen we de trein vanuit Swalmen weer terug naar Venlo. Deze rijdt ieder half uur en het treinritje duurt nog geen 20 minuten.

Eten en drinken?

Wij hielden middagpauze bij café De Grens en aten daar heerlijke pannenkoeken. Overigens is hun kaart uitgebreider dan dat. Ondanks de drup regen die er viel, konden we buiten zitten. Dit dankzij de overkapping over het terras.