Voordat ik ook maar ooit een podcast had geluisterd, nam ik mijn eerste podcast al op met auteur Wim Huijser. Hij noemt zichzelf ‘schrijver-publicist op het snijvlak van geschiedenis, literatuur en landschap’. Een omschrijving die perfect past, maar waarvan ik in het begin ook dacht… ‘dat is me allemaal veel te diepgravend, die boeken die hij schrijft.’ Een totaal onterechte gedachte van mij en dat bewijst ‘Op Pieterpad’ van voor tot achter. Is het een wandelboek of juist een roman? Of een beetje van beiden? Als je het mij vraagt, is het een heerlijk boek, dat zich makkelijk wegleest en enorm vermakelijk is.

‘Op Pieterpad’ vertelt het verhaal van Pieterpad-wandelaars Maarten en Nicolien. Kortgezegd nemen ze je mee tijdens het wandelen van het pad van noord naar zuid. Wie het Pieterpad zelf heeft gewandeld, ervaart dit boek als een bad van herkenning. Alle bezienswaardigheden onderweg komen erin voor en ook lange, saaie stukken of andere herkenbare plekken worden niet vergeten. Ieder hoofdstuk in het boek komt overeen met een kaart in het routeboekje. Je zou het boek dus tijdens het wandelen met je mee kunnen nemen.

De hoofdrol is weggelegd voor Maarten en Nicolien. En dit is niet een willekeurig gekozen echtpaar. Wim Huijser heeft ze regelrecht uit de literaire werken van de Nederlandse schrijver J.J. Voskuil getrokken. Sterker nog, Maarten is het alter-ego van J.J. Voskuil in zijn eigen boeken. In hoeverre het gelukt is om Maarten en Nicolien op de juiste manier, met recht aan de boeken van Voskuil, neer te zetten, kan ik niet beoordelen. Ik ben niet bekend met zijn werk en kan dus geen vergelijk maken.

Wat ik wel kan zeggen, is dat ik geniet van Maarten en Nicolien. Van hun gemopper onderweg. Van hoe ze het wandelen ervaren en de andere wandelaars. En van de ontwikkeling die ze in het boek doormaken. Of juist tijdens het wandelen. Waar Nicolien in het begin de aanjager is van het wandelen van het Pieterpad, verschuift die rol, hoe verder ze komen, steeds meer naar Maarten. Waar hij in het begin vooral sceptisch is over het hele plan, is hij tegen het einde juist degene die overloopt van enthousiasme. Wim Huijser doet dit op een hele slimme manier. Met name in de telefoongesprekken die Maarten, meestal tijdens het wandelen, voert met zijn vriend Klaas. (die overigens ook een stukje meewandelt)

Wanssum

Het was nogal een overgang. Na de lommerrijke route door Landgoed Geysteren en de Nieuwelandsche Bosschen werden ze vlak voor Wanssum plotseling van de wijs gebracht. Voor hen lag een drukke rondweg die op het kaartje in de routegids ontbrak en de markering gaf een andere richting aan dan Maarten verwacht had. Geïrriteerd keek hij om zich heen. Kennelijk had hij iets gemist.
‘Hoe kan dat nou?’ mompelde hij in zichzelf.
‘Heb je dan thuis niet op de website gekeken?’ vroeg Nicolien.
‘Ik had hier geen wijziging verwacht.’
‘Wat is dát nou voor rare smoes! Je weet toch dat je voor je vertrekt altijd eerst op de website moet kijken. Er kan altijd iets veranderd zijn. Dat heb je mij zelf verteld. Kijk, het weer kun je niet dwingen, maar dit heb je zelf in de hand.’
Hij zweeg. Er was geen enkel argument tegen in te brengen.

Iedereen die ooit een lange afstandswandeling heeft gewandeld, zal bovenstaand stukje herkennen. En die herkenning is een rode draad door het hele boek. Van de herkenbaarheid van de plekken aan het Pieterpad, als de herkenbaarheid van de situaties die gebeuren tijdens het wandelen. Zoals wanneer Maarten een klein steentje in zijn sok krijgt. Of vlak voor het veer bij Millingen, wanneer een andere wandelaar hen voorbij stuift en toch wat paniek veroorzaakt of ze het veer wel gaan halen. Of de overnachtingen bij kneuterige B&B’s of wanneer je plannen hebt om te gaan wandelen, maar het hard regent.

Alles over Wim Huijser vind je op https://wimhuijser.nl.

De podcast waarin ik met Wim in gesprek ga over zijn boek ‘Hier loop ik dan’, luister je hier: