Als je van wandelen houdt en heel Nederland al wandelend hebt gezien, dan hoef je niet heel ver te reizen om in een totaal ander landschap terecht te komen. De Eifelsteig is een wandelroute tussen Aken en Trier in Duitsland en loopt dwars door de Eifel. Dus nog geen uurtje rijden vanuit Limburg. We testen deze route en lopen een gedeelte van de vierde etappe tussen Einruhr en Vogelsang.

Bij iedere stap die we zetten, knerpt de sneeuw. Het is -3 graden en over het landschap ligt een laagje wit. Het pad voert direct steil omhoog en in een paar minuten hebben we een prachtig uitzicht over het dorpje Einruhr. Het voelt een beetje als een speurtocht, bij iedere kruising gaan we op zoek naar het wit met groene schildje dat de route aangeeft. Op sommige plekken is het schildje vervangen door een sticker met het logo van de Eifelsteig. We hebben ons namelijk laten vertellen dat het schildje een nogal populair souvenir is onder wandelaars.
De route voert steeds verder weg uit de bewoonde wereld. We volgen een langgerekt meer, dat we soms met een verrekijker moeten zoeken en waar we soms dichtbij langs de waterkant lopen. ‘Het voelt een beetje als Canada, met dat meer en die heuvels en bossen’, zegt reisgenoot Twan. Het pad kronkelt inderdaad over heuvels en bossen. Het laagje wit zorgt voor een bijzondere stilte. De wandelaars die we tegenkomen, zijn op een hand te tellen. Er vliegt een vogeltje voor ons uit, alsof hij ons de weg wijst.

Nadat we kilometers lang vlak langs het water hebben gewandeld, voert het pad ineens steil omhoog. Boven aangekomen kijken we volledig onverwacht neer op een gigantische stuwdam. De Urftseestaumauer is een enorme bakstenen dam van 58,5 meter hoog, 226 meter lang en is gebouwd rond het jaar 1900. Het water dat deze dam tegenhoudt, komt uit een bochtig stuwmeer van 12 kilometer lang. In de Tweede Wereldoorlog probeerden de Geallieerden deze dam op te blazen, met vijf gaten als gevolg. De Duitsers lieten snel het water in het stuwmeer zakken om een ramp te voorkomen. Uiteindelijk zorgde dit ook voor het behoud van de stuwdam.

In het restaurant aan de andere kant van de dam genieten we van een kop dampende goulashsoep. De eigenaar komt een praatje maken want veel wandelaars zijn er niet met dit weer. ‘Er komt een vervelend stukje aan op de route. Steil omhoog en na iedere bocht denk je dat je er bent, maar dat is niet zo. Dus zorg maar dat je goed aansterkt hier.’ vertelt hij ons. ‘Het is de moeite waard hoor! Het is alleen nog best een eind wandelen.’ voegt hij eraan toe. Met een klein beetje tegenzin verlaten we het warme restaurant en steken we de stuwdam nogmaals over om terug te keren op de route.

We dachten dat de eigenaar van het restaurant ons meer voedsel wilde laten kopen en dat het wel meeviel met de zwaarte van de route. ‘Die man sprak toch geen onzin.’ Weet reisgenoot Twan hijgend uit te brengen. Voor ons loopt het pad strak rechtdoor en dat betekent dat we zijn aangekomen op de Dreiborner Hoogvlakte. Wanneer we weer op adem zijn gekomen, lopen we zonder het te merken het spookdorp Wollseifen binnen. Er zijn geen borden of hekken die aangeven waar we zijn. Het is een compleet verlaten vlakte met wat bosjes hier en daar en vervallen huizen.

Wollseifen bestaat al sinds begin 13de eeuw. Een klein dorpje dat vooral armoede kende en van de landbouw leefde. Wanneer de Tweede Wereldoorlog los barst, krijgen de inwoners het zwaar te verduren door aanhoudende bombardementen. Wollseifen ligt namelijk vlakbij het Nazi-bolwerk Vogelsang. Na de oorlog proberen de bewoners alles weer op orde te krijgen, maar de Britten steken hier een stokje voor. Zij willen het gebied gebruiken voor schietoefeningen en binnen drie weken is het dorp compleet verlaten. Deze oefeningen richten vervolgens nog meer schade aan en na een aantal jaren realiseren de bewoners zich dat zij nooit meer terug zullen keren.

Eerst zien we de dummy-huizen die de Britten hebben geplaatst voor hun schietoefeningen. Dan doemt de kerk voor ons op. Het voelt vreemd om hier rond te lopen en de gebouwen binnen te gaan. Alsof je privéterrein betreedt. De kerk is in de oorlog al gebombardeerd en kreeg daarna nog eens een brand te verduren.  Deze is later weer opnieuw opgebouwd. Ook het schoolgebouw, het transformatorhuisje en een heiligenbeeld geven een beeld van hoe het moet zijn geweest. We zijn de enigen op het terrein en het lijkt wel een soort Tsjernobyl. Wanneer reisgenoot Twan even later ineens verdwenen lijkt, raak ik lichtelijk in paniek…

Dit lijkt wel een scène uit The Blair Witch Project! Ik roep zijn naam en loop verschillende zijwegen in, maar krijg geen enkel teken van leven. Enkele minuten later komt hij lachend de hoek om gewandeld, zich van geen kwaad bewust. We vervolgen samen de route en aangezien ik nog moet bijkomen van de schrik, praten we niet zoveel. Ineens staat Twan stil. ‘Kijk, daar tussen de bomen!’ Fluistert hij. Een moederhertje staat met haar baby’tje te grazen. Ineens verschijnen er nog veel meer hertjes. We durven niet ons fototoestel te voorschijn te halen en genieten van het schouwspel. Een groepje hertjes begint te rennen en in een paar seconden is de groep weer verdwenen.

Het vervolg van de route proberen we zo stil mogelijk te zijn, maar de hertjes laten zich niet meer zien. Er volgt nog een flinke klim en dan staan we ineens op een enorm terrein met barakken. Vogelsang werd gebouwd in 1934 als opleidingscentrum voor de toekomstige leiders van de NSDAP. Wanneer de Tweede Wereldoorlog begint, verandert Hitler dit in de Adolf Hitler-school. ‘Vogelsang moest spierkracht en overheersing uitstralen’ lezen we in een foldertje. En dat doet het nog steeds. De enorme toren op het terrein was eigenlijk een watertank, maar staat nog steeds symbool voor die grootsheid.

Het is niet moeilijk om Hitler voor je te zien. Staand op het balkon, zijn leerlingen toesprekend die voor hem staan opgesteld in nette rijen. Met het prachtige Eifellandschap op de achtergrond. Veel jongens die hier werden opgeleid, zijn later verantwoordelijk voor oorlogsmisdaden. ‘Dan kun je wel bedenken hoe de opleidingsmethoden hier waren’, voegt Twan toe. Wanneer we later een gids met groep tegenkomen, horen we dat er een speciaal programma was om Übermenschen te creëren. Hij vertelt dat Scandinavische meisjes met blond haar en blauwe ogen werden ingevlogen om kinderen te krijgen van de toekomstige leiders. Gelukkig komt er snel een einde aan deze opleidingsplek voor gruwelijkheden.

Deze etappe van de Eifelsteig is er eentje met veel geschiedenis. De overgang van prachtige natuur naar vreselijke gebeurtenissen zorgt ervoor dat we onder de indruk zijn van deze dag. Het zet ons aan het denken.

Je auto parkeer je in Einruhr op de Wanderparkplatz. Deze ligt in het centrum van het dorpje en is tevens startpunt van de route. Ook ligt hier een bushalte. (Dat is wel zo handig om terug te komen)
Het stuk tussen Einruhr en Vogelsang is ongeveer 15 km. De totale etappe is 21,2 km in totaal en loopt door tot Gemund.

In de zomermaanden rijdt er een gratis bus voor wandelaars tussen de dorpen. Wij waren er in februari en hoefden ook niets te betalen, maar wellicht was dit een foutje van de chauffeur.
Er gaat ook een bus van en naar Vogelsang.

Je hoeft geen entree te betalen bij de genoemde bezienswaardigheden. In Vogelsang is er wel een museum, waarvoor je moet betalen. Wanneer je de Eifelsteig wandelt, heb je hier echter geen tijd voor.

Wil je meer ontdekken in de Eifel? Gebruik dan de digitale reisgids van Reisroutes.be.

Zelf een keer meewandelen over dit deel van de Eifelsteig?
Dat kan met de wandelreizen van Vita Walking. Ik organiseer namelijk regelmatig wandelreizen en wandelweekenden in de Eifel.