Pieterpad etappe 10 tussen Ommen en Hellendoorn belooft een mooie te worden, afgaande op de vele kijkpunten en informatie in het boekje. En die belofte wordt meer dan ingelost! Al gedurende de eerste vijf kilometer van de route is het enorm genieten van de omgeving.

De route start bij de brug over de Vecht, vanwaar we verschillende terrasjes zien liggen. Aangezien we nog geen meter hebben gelopen, hebben we dat nog niet verdiend en gaan we vol goede moed op pad. Het eerste stuk loopt langs de doorgaande weg, via het station van Ommen, langs de rand van een soort buitenwijk. En dat klinkt saaier dan het is, want wij vergapen ons aan de grote huizen, meestal boerderijen, die hier liggen. Na eerst tussen wat weilanden te hebben gelopen, gaan we het bos in. Al snel zien we ook wat heide tussen de bomen en langzaam verandert het landschap alweer. En dit allemaal in een kleine vijf kilometer!

Over brede paadjes met rulle zand en smallere paadjes met iets hardere zand, gaan we langzaam omhoog. De Besthmenerberg is de eerste van een aantal bergen die voor vandaag op het programma staan. Bovenaan aangekomen wacht ons niet direct een weids uitzicht. Daarvoor moeten we eerst een heel aantal trappen van de uitzichttoren beklimmen. Die klim, deze voormalige brandtoren op, is de moeite waard! We worden beloond met een uitzicht over de weide omgeving. Kunnen we tot in Duitsland kijken? Wie zal het zeggen! Het lijkt alsof we de horizon aan het randje van de aardbol zien.

Dit gebied deed tijdens de Tweede Wereldoorlog dienst als concentratiekamp. Een sober monument met een steen en een kruis doet ons even stilstaan bij dit feit. De route gaat verder door het bos en aangezien het behoorlijk warm is, genieten we van de koelte in de schaduw. Via de Steile Oever, een dode rivierarm van de Regge met werkelijk een steile oever, steken we de Regge over. Heel even wandelen we over de verharde weg, maar dit is slechts de overgang naar het pad naar de volgende berg: de Archemerberg. We lezen in het boekje dat het bijzonder is dat we hier jeneverbesstruiken zien. Maar die zijn we nu toch al tijdens verschillende etappes tegengekomen.

Midden in het bos komen we bij een waterpomp uit. Wandelmaatje Daniëlle beweegt het wiel rond en ja… er komt water uit. Inmiddels hebben we gelezen dat dit drinkbaar water is uit de Archemerberg dat op natuurlijk wijze gezuiverd is. Geschikt om onze flessen te vullen dus!

Na een flink, maar kort klimmetje verandert het landschap weer en zien we vooral heide. Het pad slingert duidelijk naar een hoger gelegen punt. En ja, we worden wederom beloond met een weids uitzicht.

Hier is het wat drukker met andere wandelaars, maar wanneer we het pad vervolgen, keert de rust heel snel weer terug. Hier hoor je helemaal niets! We genieten van ons moment hier in de natuur. Terug in wat meer bebost gebied, komen we langs de Dikke Steen. Volgens het boekje ‘Mogelijk grootste zwerfkei van ons land.’ Die twijfel zit hem vooral in het feit dat deze steen nooit uitgegraven is en dus niemand weet hoe groot en zwaar deze werkelijk is.

Ondertussen gaat de route alweer richting de volgende berg: de Lemelerberg. Vergeleken met de vorige exemplaren stelt deze berg niet heel veel voor. Maar het landschap blijft mooi varieren met bos en heide. De route tikt net even het dorp Lemele aan. Wat een duidelijke verandering in de omgeving markeert, want nu lopen we voornamelijk tussen de weilanden. Hier is het genieten van het stukje langs het kanaal. Water is een welkome afwisseling na kilometers van stof en zand.

Het laatste deel van Pieterpad etappe 10 gaat weer door het bos. We lopen over een pad naast een soort sloot. Dit blijkt de Boksloot te zijn, gegraven voor de aanvoer van mest. Mest? Gelukkig staat de sloot momenteel droog en we snuiven eens goed, maar ruiken geen poep. Na even lezen snappen we waarom. De mest werd op platte boten vervoerd, die voortgetrokken werden door paarden. Vandaar het pad naast de sloot. En die was dus gevuld met water en niet met poep.

Ook hier weer een berg: de Eelerberg. Wederom stelt deze stuwwal qua hoogte niet veel voor. Wel interessant om te weten dat dit in de Tweede Wereldoorlog een lanceerplaats voor raketten was. Na een flink stuk wandelen door het bos, komen we weer in een meer open gebied en verharde weg uit. Het einddoel komt in zicht! Ineens horen we in de verte gegil… Wat blijkt, waarschijnlijk is dit afkomstig vanuit de achtbaan van Avonturenpark Hellendoorn, dat verderop tussen de bomen ligt. Ons avontuur voor vandaag is echter klaar. Genoeg beleefd op die bergen!

Pieterpad etappe 10 van Ommen naar Hellendoorn.
Deze etappe is 21 km lang. En dat blijkt precies te kloppen. In totaal lopen we hier, met stops en fotomomenten, net geen 7 uur over.

Meer informatie over het Pieterpad vind je op www.pieterpad.nl.

Andere verhalen over etappes van het Pieterpad vind je op de speciale Pieterpadpagina.

Hoe kom je er?

Er is geen makkelijke route te doen met het OV tussen Hellendoorn en Ommen. Zo kun je de bus nemen naar Nijverdal en dan een trein of bus naar Ommen. Al met al ben je zeker een uur en 10 minuten onderweg.
Wij hadden het geluk om tegelijk het eindpunt te bereiken met een aantal andere Pieterpadwandelaars. Die maakten gebruik van de haal-en-brengservice van een bed & breakfast in Ommen. En wij mochten mee!

Eten en drinken?

Je moet er even een stuk het terrein voor oplopen, maar het is even lekker rusten op het terras op bungalowpark Hof van Salland. Bij restaurant De Hazelaer genieten we van een late lunch.

Bij aankomst, terug in Ommen, hebben we gedineerd bij Restaurant De Wildzang, dat aan het station ligt. De gemiddelde leeftijd ligt hier best hoog, maar laat je daardoor niet afleiden, want het eten is prima.

Overnachten?

In Ommen heb ik als een roosje geslapen bij B&B ‘t Sloaphuus van mevrouw Gerda Horsman. Wat een lieve dame is dit, die enorm goed voor je zorgt. Ik kreeg een huissleutel mee, omdat ik pas laat op de avond terug zou zijn. Het ontbijt was erg uitgebreid, met bijvoorbeeld verse aardbeitjes om van te smullen!
De inrichting van de slaapkamer brengt je terug naar de jaren 70. Dat heeft zijn charme en doet niets af aan de kwaliteit.