In tegenstelling tot de vorige keer dat ik mijn wandeldag eindigde in Blankenheim, staat vandaag de zon trots aan de hemel. Vandaag wandelen we van Blankenheim naar Mirbach en daar nemen we uitgebreid de tijd voor. Deze etappe heeft namelijk een paar heerlijke rustplekken en mooie plekken onderweg. En we namen ook uitgebreid de tijd om een fijne wandelvlog te maken.

Van de parkeerplaats is het allereerst een extra kilometer wandelen naar Blankenheim zelf. En aangezien ik de afgelopen etappe in de stromende regen eindigde, heb ik geen idee waar de route precies loopt, dus wandelen we ook nog eens gigantisch verkeerd. Uiteindelijk vinden we de fliepjes midden in het dorp op het centrale plein. (heel logisch achteraf gezien) De route gaat omhoog en het dorp weer uit. Tussen het groen wandelen we door een soort buitenwijk van Blankenheim. We zijn nog geen 10 minuten onderweg en het is al genieten! Of ligt dat aan die zon, die alles in een fel en vrolijk licht en kleur zet?

Na wat brede paden langs velden met weidse uitzichten wandelen we over een bospad de schaduw in. We bereiken de Brodpfadhütte. Deze houten hut met tafel met schattig geblokt kleedje kent een rijke historie. Deze hut werd namelijk in het verleden gebruikt door de bakkers van Ripsdorf en de bewoners van Blankenheim om brood te verhandelen. Aangezien er in Blankenheim geen bakker was en het nogal ver wandelen was naar Ripsdorf, besloten de bakkers naar dit hooggelegen punt in het bos te komen. Daar ontmoetten ze de Blankenheimers om aan hen het brood te verkopen. Een mooie historie. Er ligt een gastenboek in de hut en net als andere wandelaars laten we een berichtje achter.

De route gaat verder bergaf, heerlijk tussen de bomen, want het zonnetje brandt behoorlijk. Bij een rustplek zitten een Nederlandse vader en dochter, samen met een grote hond. Ze zijn al de hele week op pad en slapen ‘s nachts in hun tentje. We maken een gezellig praatje en gaan weer verder. We volgen een breed graspad dat later een grindpad wordt, met aan beide kanten weides. Het uitzicht is weids en ver. En het is er doodstil. We horen zelfs geen auto’s in de verte razen. Als we stoppen, moeten we wel de vliegen wegmeppen. Ach, als dat het ergste is…

We steken een kabbelend beekje over: de Schaafbach. Dan staat er ineens een bordje: 6% stijging over 1,1 km. Dat bordje geldt voor de asfaltweg, die wij niet volgen. Dus hoe zou het met ons bospaadje gaan? Uiteindelijk blijkt het allemaal goed te doen. Geen idee wat het stijgingspercentage voor ons was, maar het was prima te doen. Dan komen we volgens ons boekje bij de Ripsdorfer Muhle. Een molen is nergens te bekennen. Wel een bushalte met deze naam. Wederom gaat het rotsige pad steil omhoog door het bos. We zweten ons kapot en toch is het genieten. De klim is het waard, want onze beloning wacht in het dorpje Ripsdorf.

We hebben namelijk al uitgezocht dat er weinig horeca op ons eindpunt Mirbach is. En wat er is, is waarschijnlijk niet open. Daarom gokken we het er niet op dat we een diner moeten missen en besluiten onderweg een hapje te eten. Ripsdorf is daarvoor de perfecte plek. Wanneer we de rugzakken weer op onze rug hebben geslingerd, blijft de route echt genieten. Het uitzicht is weids over een glooiend gebied. Af en toe staat er een boerderij. En groene velden overheersen het beeld. We wandelen richting het dorpje Alendorf. Nadat we achterlangs een kerkje en een kerkhof zijn gekomen, schampen we het dorp. De wilde bloemen wuiven ons toe en de kerkklok slaat zes keer.

De route gaat nu via een kruisweg omhoog naar een heuvel. Links en rechts van ons staat om de paar meter een oranje-bruin beeld. Volgens Kim zijn de hoofden onrealistisch groot. De kruisweg leidt omhoog naar een Christusbeeld op de Kalvarienberg. Vanaf dit punt hebben we een 360-graden uitzicht over de complete omgeving. We zien de witte vakwerkhuisjes van Alendorf en vooral veel groen. We voelen ons machtig klein in deze prachtige regio die Vulkaaneifel heet. Via de ‘achterzijde’ van de berg wandelen we weer omlaag door het Lampertstal.

Onze route is eigenlijk een lange strook gras tussen twee bossen in. We wandelen langs de bosrand van het ene bos. Het lijkt alsof er niemand anders woont of leeft hier. Totdat er een mountainbiker aan komt stuiven. Even later horen we wat ritselen in de struiken. We staan stil. Turen tussen de bomen, maar zien niets. Het is inmiddels bijna avond, dus we hopen natuurlijk wat wild te spotten. Dit laatste deel van de etappe loopt een flink stuk door ditzelfde landschap. Dan ineens komt Mirbach in zicht. Het dorp bestaat uit niet meer dan een paar enorme boerderijen en een imposante kerk, die misschien wel een beetje op een kasteeltje lijkt. En daar tegenover ligt onze overnachtingsplek. Een paar uur later vallen we in slaap met als achtergrondgeluid het loeien van de koeien en een enkele tractor die op het late uur nog door het dorp rijdt.

Eifelsteig etappe 7 loopt van Blankenheim naar Mirbach.
Deze etappe is 17,5 km lang en volgens het boekje wandel je er ongeveer 4 uur en 3 kwartier over. Wij hadden uiteindelijk 21,7 km op de teller en waren 7,5 uur onderweg. Dat heeft deels te maken met het zoeken naar de route bij de start en een aantal uitgebreide stopmomenten. Het weer was prachtig, dus even op een bankje zitten erg prettig. Bovendien was er onderweg genoeg te zien!

Meer informatie over de Eifelsteig vind je op https://www.eifelsteig.de/nl.

Andere verhalen over etappes van de Eifelsteig vind je op de speciale Eifelsteigpagina.

Hoe kom je er?

Wij parkeerden een auto bij ons eindpunt van dit weekend in Hillesheim. En gebruikten een andere auto om bij het beginpunt in Blankenheim te komen. Wij parkeerden bij een hotel in Blankenheim, waar we ook braaf een drankje namen bij aankomst en bij vertrek. Het was overigens niet de bedoeling om je auto daar een weekend lang neer te zetten, maar we zijn ermee weg gekomen. Daarom noem ik de naam van het hotel hier niet.

Zoals je al hebt kunnen lezen in de blog over etappe 6, is er in Blankenheim niet altijd openbaar vervoer. Zoek goed na wanneer de bussen rijden. En zo niet, regel alternatief vervoer of weet dat je minimaal 5 kilometer extra moet wandelen.

Eten en drinken?

In Blankenheim liggen verschillende restaurants. Het ligt overigens aan het seizoen en de dag wat wel en niet geopend is.

In Mirbach is weinig horeca te vinden. Daarom namen wij ons diner onderweg in het dorpje Ripsdorf bij Breuer, een terras schuin tegenover de kerk waar ze heerlijke, mega-grote schnitzels serveren.

Tip: neem altijd cashgeld mee, want lang niet alle restaurants in deze regio hebben een pin-automaat.

Overnachten

Wij sliepen in vakantiehuis Mastiaux in Mirbach. Dit is de enige overnachtingsmogelijkheid in dit kleine dorp. Maar dat is geen straf, want we hebben een grote kamer met twee bedden, een douche en keukentje tot onze beschikking. Ons ontbijt maken we de volgende ochtend in ons eigen keukentje, want de koelkast is goed gevuld!

Alhoewel de route van de Eifelsteig duidelijk gemarkeerd is, vind ik een routeboekje toch van toegevoegde waarde.
Niet alleen de route is omschreven, maar ook zaken als hoogteverschillen en waar bijvoorbeeld dorpjes liggen. Zeker in de voorbereiding van een lange wandeldag is het goed om te weten wat je staat te wachten. En of je bijvoorbeeld zelf een lunchpakketje moet meenemen of dat er leuke mogelijkheden zijn om onderweg te eten.