Pieterpad etappe 20 staat in het teken van religie. Zo start deze etappe bij het Koningskerkje in Vierlingsbeek. Wanneer we door de straten van Vierlingsbeek wandelen, proberen we al door het hekwerk een glimp van dit protestante kerkje uit 1811 op te vangen. We staan midden in het dorp, maar de plek straalt een soort rust uit, die erg prettig is. De protestanten hebben dit fijne exemplaar laten bouwen, omdat ze de grote kerk van Vierlingsbeek in de Franse tijd moesten teruggeven aan de katholieken. Veel historie in dit kleine dorp, met mooie huizen en aangeharkte perken.

Al snel laten we Vierlingsbeek achter ons en loopt de route langs akker en water. De Molenbeek om precies te zijn. Deze kronkelt door het landschap van statige bomen, mooie planten en kleurige bloemen. Het Engelse woord ‘lush’ is hier van toepassing. Aan de andere kant van de beek loopt het pad mee langs het water. Eigenlijk willen we hier blijven, midden in de natuur, waar iedere centimeter weer een nieuw, bijzonder stukje laat zien. Maar we lopen verder. In de verte zien we Het Makken liggen. In het boekje lezen we ‘restanten van een slot’, maar in werkelijkheid zien we een moderne boerderij. Wanneer we dichterbij komen ontdekken we de 18e eeuwse schuur ernaast. Dat zal het dan moeten zijn!

Even verderop ligt de Mariakapel van Holthees. Er worden geen diensten meer gehouden in het witte gebouw. Veel wandelaars nemen hier even een rustmoment. Terwijl zij op hun bammetje knauwen, besluiten wij om een kaarsje op te steken in de devotieruimte. Even verderop loopt de route langs een spoorlijn. Een aantal puntige metalen bielzen herinneren aan de gruwelijke gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog. Ze torenen hoog uit boven het vlakke landschap en het is onmogelijk om hier zomaar voorbij te lopen, zonder even te stoppen.

In deze regio liggen veel kleine dorpjes met veel historie. Zo ook in Smakt, dat tegenwoordig een waar bedevaartsoord is. Wanneer we de St. Josefkapel naderen, zien we een non met Indiaas uiterlijk, volledig in het wit getooid. We krijgen te horen dat dit de enige St. Josefkapel in Nederland is. En dat hier een priester uit India iedere maand een dag van bezinning houdt. Op een andere wandelaar na, zijn we momenteel de enige gasten in het kleine kapelletje, maar volgens de non krijgen ze jaarlijks 20.000 bezoekers te verwerken. Na een moment van bezinning, lopen we weer naar buiten en volgen de spoorlijn verder het bos in. Het is ploeteren door het mulle zand en de zon brandt flink op onze hoofden.

Al snel bereiken we de Boschhuizer Bergen. Een stuifzandgebied met droge heide en zeldzame jeneverbesstruiken. Soms krijg je het gevoel dat je midden in de woestijn staat. Even verderop voelt het weer als Frankrijk, met bomen en struiken die lijken op cipressen. Stukken met geel, mul zand wisselen af met iets beter begaanbaar zand en begroeiing. Het zweet parelt op onze voorhoofden als we een meer bossig gebied bereiken. Het landschap verandert gedurende deze etappe vaak, want na dit bossig gebied volgen akkers en landerijen, om vervolgens weer door een ander type bos te wandelen. Dit is een heel aantal kilometers zonder pleisterplaatsen, dus de voorraad in onze rugzakken is broodnodig.

De route loopt verder en verder het bos in. Tussen de bomen door zien we een aantal kleine huisjes met rieten daken. Aan de andere kant ligt een schaapskooi en er staan een paar machtige bomen. De bankjes eronder nodigen uit om op te zitten en terwijl we onze voeten wat rust geven, piepen er een paar zonnestralen tussen het bladerdek door. We horen water ruisen, draaien ons hoofd en zien een beekje tussen de struiken kronkelen. Dit is de Oostrumse beek en wordt gezien als de mooiste beek van Noord Limburg. Het blijkt dat de schattige gebouwen onderdeel zijn van een Frankische boerderij met watermolen.

De watermolen is een Rosmolen, wat betekent dat deze molen oorspronkelijk door paarden werd aangedreven. Vandaar de bijna ronde vorm. Na een flinke restauratie is de molen weer in werking, maar dit keer niet op paardenkracht, maar op waterkracht. Dit geheel bevindt zich allemaal op Landgoed Geijsteren, dat tot op de dag van vandaag nog eigendom is van een baron. De Gemeente Venray is wel al vanaf 1928 in bezit van het maalrecht van de molen, zodat zij de waterhuishouding van de beek konden verbeteren. Een hoop feiten over deze bijzondere, romantische plek in het bos.

Met pijn in ons hart verlaten we het prachtige bos. Vlak voor het dorp Wanssum vinden we eindelijk een echte pleisterplaats. Wanneer we weer op krachten zijn, lopen we verder door de natuur. Zo begeven we ons in een enorm grote wei met een smal stuk aan de overkant. Door dat smalle stuk loopt een beek en alle koeien hebben zich verzameld en zoeken verfrissing in het water. Wij manoeuvreren ons er tussendoor, maar de warmte van deze dag heeft de koeien loom gemaakt, dus ze besteden geen aandacht aan ons.

Dan volgt het dorp Meerlo. De route loopt midden over het terrein van een kasteelhoeve. We gebruiken de enorme boom op de binnenplaats voor een korte fotosessie en lopen door het poortgebouw heen, het kasteelterrein af. Er volgt een stuk door het dorp zelf, maar al snel worden we omringd door maisvelden. In deze tijd van het jaar worden die beregend en we trekken een sprintje over het pad om niet getrakteerd te worden op een douche. Het schattige dorp Tienray volgt en na nog een stukje bosgebied bereiken we het eindpunt Swolgen.

Pieterpad etappe 20 van Vierlingsbeek naar Swolgen.
Deze etappe is 21 km lang. Inclusief korte stops en fotomomenten hebben we hier ongeveer een hele dag over gelopen. Dit is zo’n mooie route dat het de moeite waard is om regelmatig te stoppen en te genieten.

Meer informatie over het Pieterpad vind je op www.pieterpad.nl.

Hoe kom je er?

Wij hebben overnacht in een B&B (zie hieronder) in Vierlingsbeek. De eigenaar biedt de service om ‘s ochtends de auto naar Swolgen te brengen. Zo kun je bij aankomst in de middag, direct in je auto stappen.

Eten en drinken?

Er liggen weinig pleisterplaatsen aan de route.

Aangezien we de nacht ervoor in een B&B hebben overnacht, mochten we in de ochtend onze lunchpakketjes samenstellen van al het lekkers dat overbleef van het ontbijt. Daar hebben we dan ook dankbaar gebruik van gemaakt.

In Tienray, aan het einde van etappe, ligt een vestiging van de ijszaak Clevers. Gezien het lekkere weer hebben we een enorme ijscoupe als diner genomen. Clevers heeft verschillende zaken in Noord en Midden Limburg en staat bekend om hun heerlijke ijs, waar zij al veel prijzen mee hebben gewonnen.

Overnachten?

Kusters Catering is de naam van de bed & breakfast die je niet mag overslaan. In de tuin van René en Marie-José staat een veredeld, houten tuinhuis. Nee, tuinhuis is te min, het is meer een chaletje. Een hangmatje staat in de tuin klaar om in de middagzon te relaxen na een wandeling. Er is een sauna om de spieren los te maken. En een keukentje en fijne badkamer. Het woord ‘catering’ staat niet voor niets in de naam. Het stel heeft ook een cateringbedrijf en serveert gerechten om je vingers bij af te likken. Een restaurant zoeken is absoluut niet nodig.

Op de speciale Pieterpadpagina op deze site lees je meer verhalen over etappes van deze wandelroute.