Uit 2019 stamt het boek Het Zoutpad van Raynor Winn al.
Voor mij is het zo’n boek waar iedereen om me heen al jaren over praat, maar waar ikzelf nog niet aan toe was gekomen om het te lezen. Ik hoorde trouwens alleen maar lovende verhalen, dus de verwachtingen waren behoorlijk hoog. Toen een vriendin me een exemplaar in de handen schoof, kon ik dus niet wachten om te beginnen. Als wandelliefhebber moet je zo’n boek toch wel kunnen waarderen, was de gedachte. Want een beeld krijgen van een prachtige lange afstandsroute plus een aangrijpend persoonlijk verhaal. Dat is de combinatie van meerdere succesvolle boeken.

Het Zoutpad is een wandelboek dat een persoonlijk verhaal combineert met de omschrijving van de lange afstandswandeling South West Coast Path in Engeland. Raynor Winn omschrijft hetgeen haar werkelijk overkomen is. Zij en haar man Moth raken hun huis kwijt en hij blijkt ook nog eens ziek te zijn. Ze hebben geen idee wat te doen en besluiten met hun laatste geld wat wandel-benodigdheden zoals een tentje te kopen en op pad te gaan. Het ruige South West Coast Path vormt het doel. Tijdens deze tocht lezen we mee met alle avonturen, gedachtes en ontwikkelingen die in het leven van Raynor en Moth plaatsvinden. Daarnaast omschrijft Raynor Winn ook de route die ze wandelen.

Ik zal maar direct beginnen met mijn mening: wat een draak van een boek.
Het was dat ik er deze blog over wilde schrijven, anders had ik het niet uitgelezen. Drama, drama, drama… dat vat het zo’n beetje samen.
De grootste reden dat ik niet enthousiast ben over dit boek, is de enorme hoeveelheden zelfmedelijden. Daar kan ik echt totaal niets mee. Ja, in het leven kunnen je vreselijke dingen overkomen. Maar hoe je daar vervolgens mee omgaat, heeft te maken met de keuzes die je maakt. Of het ontbreken van die keuzes… in het geval van Raynor en Moth.

Dan heeft De Volkskrant het in een recensie over ‘Een persoonlijk verslag van de zware tocht met ook veel geestige momenten.’ Die geestige momenten heb ik niet gezien, maar wellicht ligt dat aan mijn gevoel voor humor.

Een ander element dat me erg tegenstond waren de eindeloze en later zich herhalende omschrijvingen van het landschap. In het begin goed om je een beeld te vormen, maar op een bepaald moment krijg je het gevoel dat je de tekst al eens eerder hebt gelezen. Niet letterlijk, maar wel in zoveel woorden. Het Zoutpad is het debuut van Raynor Winn als schrijfster en dat merk je aan de schrijfwijze. Vaak lijkt het alsof ze poëtisch wil zijn, maar toch weer niet. Deze omschrijvingen maken dat het verhaal op momenten erg langzaam gaat. Terwijl er geen sprake is van diepgang.

‘Stijgen en dalen tussen brem en steen, met altijd de dreun van de zee. Een ritme van pijn en honger, die afzwakten tot pijntjes en dorst, en uiteindelijk wegzakten in een dreunend ritme.Verlangens gleden weg terwijl de windvlagen over het water scheerden en de meeuwen ons voorgingen…’

Waarom twee sterren in plaats van eentje voor dit boek?

Omdat ik op één of andere vreemde manier wel enthousiast ben geworden over het wandelen van het South West Coast Path. Het kan niet anders dan dat dit een prachtige route is. Best zwaar, maar dat hoort bij lange afstandswandelen. En onder de juiste omstandigheden (dus met geld en een thuis om naar terug te kunnen keren) lijkt het me fantastisch om deze route te wandelen. Ruige natuur, de zee, het onvoorspelbare weer en de kleine dorpjes tussendoor. Het trekt me zeker aan.

Wat me overigens opviel aan de meningen over Het Zoutpad: you love it or you hate it.
Ik deelde mijn mening over dit boek tijdens het lezen op Instagram en deed daar een poll. Blijkbaar hoorde ik vooraf alleen van de mensen die enthousiast waren, want het bleek dat er onder mijn volgers minstens zoveel mensen waren die het boek hadden gelezen en het ook helemaal niets vonden.
En dat ook: je vindt het óf geweldig óf helemaal niets. Er waren weinig mensen die een mening hadden die hier tussenin viel.

Wie trouwens een meester is in het schrijven van trage en enorm diepgaande en interessante boeken, is Jeroen Theunissen.
Ik nam een podcast met Jeroen op waarin we praten over zijn boek ‘Ik = Carthograaf’ en die vind je op de podcastpagina.