Het is nog vroeg in de morgen. Te vroeg voor de bussen vol met bedevaartgangers die een appeltje komen leggen bij het graf van de heilige Hermann Josef von Steinfeld in de basiliek. Voorzichtig duw ik de zware deur open… er is nog niemand. Een brede straal zonlicht komt door de glas-in-lood-ramen en daalt neer op het altaar. Het kost even tijd om al het goud, de plafondschilderingen en de beelden in me op te nemen.

Wanneer ik naar de enorme kloostertuin wandel, zie ik een hoop bedrijvigheid achter de openstaande ramen en deuren. Het personeel is druk de was en met het ontbijt voor zowel de kloosterlingen als voor de gasten. Die eten namelijk gezamenlijk in de refter van het gebouw. Net zoals gisteravond tijdens het diner. Tussen de nonnen, broeders en andere toeristen at ik van het buffet en dronk een echt kloosterbiertje.

Ze noemen het een stiltetuin, maar eigenlijk is stilte het devies in het gehele complex. Er ligt nog dauw op de blaadjes van de heggen die het labyrinth vormen. Tussen wat wild groeiende takken, over een trappetje dat bestaat uit wat scheef liggende stenen, daal ik af naar een beschutter deel van de tuin. Hoge bomen omsieren een vijvertje. Aan de kloostermuren hangen oude kruisen en beeldjes waarvan onderdelen missen. Ik ben hier slechts een nachtje, maar anderen komen hier om voor langere tijd op retraite te gaan. Dat snap ik wel… De ochtendzon piept tussen de bladeren door en vertelt mij dat er een nieuwe wandeldag is begonnen.

Eifelsteig etappe 4: historisch en natuurgeweld is een reisverslag van de prachtige etappe tussen Einruhr en Vogelsang.