Als mensen mij vragen wat ik van Brazilië vind, weet ik nooit zo goed wat ik moet antwoorden. Saai is het in ieder geval zeker niet. Terwijl ik nog in Brazilië was, schreef ik deze blog. Misschien om voor mezelf een duidelijke mening te krijgen. Die mening is uiteindelijk: het is een land met fantastische en minder mooie kanten. En mijn aanvullende advies: laat je vooral niet tegenhouden door de mindere kanten, want Brazilië moet je een keer ervaren hebben! Tijdens mijn roadtrip door een gedeelte van het noorden van het land, deed ik deze ervaringen op.

Over het algemeen zijn er een heleboel zaken die vóór Brazilië spreken. Zoals de enorm fijne streetvibe. Iedere avond is het een genot om over straat te lopen en er is altijd wat te doen. De Brazilianen zijn een uitbundig volkje en je hoort overal gepraat en gelach. Met een beetje geluk is er een loterij aan de gang. Overal staan caipi-stands en stands met streetfood. Voor omgerekend 4,5 euro sta ik binnen korte tijd met een beker caipirinha en bordje verrukkelijk eten in mijn hand. Ik ga zitten op een van plastic tuinsetjes om even rustig te eten en geniet ondertussen van de klanken die een gitarist en zanger even verderop produceren. Iedere avond en in ieder dorp waar we komen, is er livemuziek.

Ik ben nog maar een paar dagen in Brazilië als we horen dat er een meisje is beroofd, recht voor ons hotel, op straat. Een surfer, die al jaren in het dorp woont, is enerzijds verbaasd, omdat het volgens hem geen dagelijks ding is. Aan de andere kant zegt hij dat het logisch is, omdat zij een tasje droeg. Dat werd mij direct al aangegeven: stop wat cash geld in je bh en neem geen tasje mee. Mocht je dan beroofd worden, dan geef je dat cash geld en is er verder niets verloren. De veiligheid in het algemeen is wel een ‘dingetje’. Ik ben een aantal weken langs de noordkust gereisd en heb de grote steden overgeslagen. Maar ook in de kleine dorpen blijft het als westerling altijd oppassen.

Aangezien ik een aantal weken in Brazilië ben geweest, heb ik er ook gewerkt. Dat is echt genieten! Iedere ochtend in alle rust wakker worden, zelf een ontbijtje in elkaar knutselen, mijn iPad inschakelen en op het bankje in de schaduw of zelfs in de hangmat plaatsnemen. Het regenseizoen gaat langzaamaan van start en dat levert stortbuien in de ochtend op. Geen probleem, want iedere hotel of locatie heeft wel overdekte stukken waar je nippend aan een vers vruchtensapje bergen werk kunt verzetten. Rond lunchtijd naar het strand voor een uitgebreide lunch. Voeten in het zand en relax. En dan weer terug naar mijn plekje in de schaduw om verder te werken.

Die voeten in het zand, dat klinkt als tropisch genieten. Bedenk dat niet alle Braziliaanse dorpen verharde wegen hebben. Dat betekent altijd en overal zand… Ook als je net gedoucht hebt… En het werken lukte lang niet altijd even goed. Op alle toeristische plekken is er wel gratis WiFi. Dat is een grote plus. Alleen werkt deze WiFi op electra. Dus als die uitvalt, en dat gebeurt heel regelmatig, dan heb je dus ook geen internet. Uiteraard werken zo’n dingen als de Wet van Murphey: net als ik iets aan het uploaden ben, een Skype-gesprek moet voeren of iets anders belangrijks wil doen. “10 minuten wachten”, zeggen de locals. Maar die 10 minuten worden toch regelmatig een half uur, een uur of zelfs halve dagen.

Met grote verbazing heb ik naar het verkeer gekeken. Met name de mensen op brommertjes zijn een waar schouwspel. Ik zit op een terrasje te smullen van mijn acai bowl, (zeker eten als je in Brazilië bent) als er recht voor mij een brommertje stopt. Zie ik dat nu goed? De vrouw die achterop zit, heeft een klein babytje in haar armen! Het stel stapt af en sloft op hun slippertjes naar de terrasjes. Helmen dragen ze niet. Een heel gezinnetje op een brommer is geen vreemd gezicht. Hier proberen ze vaak met zoveel mogelijk personen gebruik te maken van een brommertje, heel efficiënt! Ben dan ook niet verbaasd als zo’n brommer voor je, vol op de rem gaat. Er zitten veel gaten in de wegen en in de dorpen vind je erg steile drempels.

Wanneer we dichter bij Jericoacoara (een echte aanrader om te bezoeken!) komen, wordt het asfalt verruild door een soort bakstenen wegen. Op verschillende plekken zijn deze stenen los gereden en steken ze met de rand naar boven uit. Onze chauffeur moet erg zijn best doen om de banden van ons busje te sparen. Hij heeft een uurtje eerder al een band van de aanhangwagen compleet van de velg gereden en de aanhangwagen ergens in een dorp achtergelaten. Een reserveband ligt nog achterin, maar we weten inmiddels dat hij geen sleutels of ander materiaal bij zich heeft om de banden te verwisselen. Alle lampjes op het dashboard van zijn busje branden rood. Maar we zijn al blij dat de deuren soort van dicht blijven tijdens het rijden…

Ieder hotel of slaapplek die ik bezoek, heeft zijn eigen katjes of hond. Wanneer ik in het plaatsje Cumbuco arriveer, word ik verwelkomd door de twee allerschattigste kittens en een iets groter zwart exemplaar. De drie katjes zijn onafscheidelijk en regelmatig moet ik ze uit mijn kamer vissen, waar ze op ontdekkingstocht tussen mijn spullen gaan. Een stel dat de kamer onder mij voor langere tijd huurt, verzorgt de beestjes. Ook is er altijd voer vanuit het hotel beschikbaar. Wanneer we op een ochtend een kitten enorm zielig horen miauwen, ontdekken we al snel een broodmager beestje aan de poort. Ook dit beestje wordt opgenomen en verzorgd door het stel. Met grote happen schrokt ze de brokjes weg die ze krijgt.

Enorm schattig allemaal, maar ook hartverscheurend. Zwerfkatten en –honden lopen in elk Braziliaans dorp. De ene nog magerder dan de andere, hinkend, met verwondingen en meer. Niet alleen katten en honden zijn constant op zoek naar eten. In de straten komen we geregeld koeien, paarden, kippen en ezels tegen. Wanneer ik in Jeri wat ga eten, zie ik een hele meute druk bezig met hun telefoon. Er staat een ezel die een pizza op eet en dat wil iedereen fotograferen. Als we even later op een terras onze eigen pizza’s eten, slentert er ineens een stier voorbij. Compleet op zijn gemak, niet gestoord door al die mensen in het drukke steegje. En weer even verderop sloopt een paard een vuilnisbak, op zoek naar een lekker hapje.

Waar de grotere dieren vooral enorm zielig zijn, zijn de kleine diertjes irritant. Overal zitten insecten. In Jeri woon ik een week lang in een erg leuk appartementje. De eerste ochtend zie ik een flinke kakkerlak door de keuken wandelen. Met veel moeite krijgen mijn huisgenootje en ik het beest naar buiten gedirigeerd. Je raadt het al… op ochtend nummer twee is hij er weer! Ook nu kost het ons zeker twintig minuten om het beest buiten te krijgen. Wanneer hij twee ochtenden later weer door de keuken wandelt, geven we het op. Dan maar een huisdier erbij. De huiskat kijkt er niet meer van op.

Iedere badkamer heeft hier ook zijn eigen kikkertje. Ook hier komen we er snel achter dat het geen zin heeft om de beestjes buiten te zetten, want binnen no time zitten ze weer op hun plek in de douche of het toilet. In de nacht zoek ik regelmatig de koelte buiten op, in de hangmat. Op sommige locaties heb ik geen muskietennet en maken de muggen me compleet wild. Buiten, in de hangmat, word ik evengoed gestoken. Maar daar hoor ik die beestjes tenminste niet zoemen en het verfrissende windje dat er meestal staat, koelt mij lekker wat af.

Al met al is het natuurlijk klein leed. En dat wordt iedere dag helemaal goed gemaakt door die hagelwitte stranden en het felblauwe water in de zee. Door die prachtige stukken natuur, weelderige bossen, waar geen mens te vinden is. De mangroves waar je uren op het water kunt blijven dobberen tussen kronkelende boomstronken om te wachten tot de krabben zich laten zien op de kleine strandjes. Die vervolgens razendsnel in de gaten in het zand verdwijnen als ze door krijgen dat jij in de buurt bent. En de gezellige dorpjes waar je voor een habbekrats het heerlijkste eten (oma’s recept) en de lekkerste cocktails krijgt.

Eerder schreef ik een mini over de Braziliaanse plaats Porto de Galinhas.

Meer weten over reizen naar Brazilië? Bezoek dan de pagina van Visit Brasil.