Over sport en spel: Pieterpad etappe 14

Vorden-Zelhem

Wanneer je op de kortste dag van het jaar een Pieterpadetappe wandelt, is er altijd een risico dat je in het donker aankomt. Volgens het boekje is deze etappe 16 kilometer, dus dat moet haalbaar zijn binnen de lichturen van deze dag. De dag begint dan wel miezerig en mistig, maar dat vergeten we direct wanneer we ‘het huis van de heren van Vorden’ zien: Kasteel Vorden. Direct aan het begin van deze etappe, op de grens tussen deel 1 en deel 2 van het Pieterpad, ligt dit pareltje uit de vroeg 13de eeuw.

De liefde

Achter het kasteel vind je ook de voetstappen van de oprichters van het Pieterpad: Bertje en Toos. Twee bejaarde dames die besloten in de jaren tachtig dat het tijd werd dat Nederland een mooi wandelpad van Noord naar Zuid nodig had. Net als iedere wandelaar van deze etappe, maken wij een foto met onze voeten in de sporen van de oprichtsters. Wie niet naar dit monument op de grond kijkt, maar voor zich uit, ziet een lange en brede beukenlaan. Met knoestige, dikke bomen die hier toch al eeuwen moeten staan. De naam ‘Het Knopenlaantje’ refereert naar de knopen die in de takken zitten, volgens de verhalen gemaakt door verliefde stelletjes.

Rustpunt ‘t Lui Werk

Door bos, langs weilanden en beken lopen we het Buurtschap Linde binnen. Via een bebost heuveltje komen we uit bij het momument ‘De Kappellebult’. Ooit stond hier een kapelletje, maar we lezen ‘als bouwval gesloopt in 1837’. Even verder liggen een paar boerderijen en een molen. Bij de molen is een Rustpunt voor wandelaars. Een gezellig ingericht huisje met keukentje en toilet. Onbemand, wie gebruik wil maken van de koffie, thee, iets lekkers of iets uit de koelkast, kan zijn geld in een kistje doen. Of heel modern, per telebankieren overmaken. Er staat een kerstboom en er klinken kerstliedjes uit de radio.

Wanneer we vol nieuwe energie weer naar buiten stappen en onze weg vervolgen, zien we ineens een vrouw druk zwaaiend met haar armen voor een raam van een van de boerderijen. Ze komt met een grote glimlach naar buiten: ‘Jullie lopen fout! De route loopt daar, een stuk terug, naar rechts.’ Blijkbaar zijn we niet de eersten die dit overkomt. We lopen naar het betonpad dat de vrouw ons gewezen heeft en komen uit in een soort natuurgebiedje waar een aantal zwanen geniet van de hoge waterstand. Vandaag is hondje Chico mee en die rent al vooruit over het pad langs de knotwilgen.

Jeu-de-boules met een stokje

Wanneer we weer over een brede laan wandelen, proberen we een kasteel of landgoed te ontwaren tussen de bomen, maar dat lukt nog niet. Alhoewel de slagboom aan het einde van de laan ons vertelt dat we ons op Landgoed ‘t Zelle bevinden, zien we Huize ‘t Zelle pas later als we op de geasfalteerde zevensprong staan. Een van de zeven wegen leidt ons naar Varssel, waarna we uitkomen bij een golfterrein. Ondanks het grauwe weer is het er behoorlijk druk. Wandelgenootje Inez merkt met een knipoog op: ‘Eigenlijk is golf gewoon jeu-de-boules met een stokje!’

Zoek het fliepje!

Na een aantal zandpaden lopen we, tot groot genoegen van Chico, een dicht bos in. Het hondje sprint vrolijk voor ons uit, door de steeds diepere sporen in de modder, om vervolgens net zo vrolijk weer terug te rennen, om ons te halen. Ondertussen doen wij ons best om de route te vinden. Doordat de markering hier meestal op bomen staat en hier vaak geen bast meer op zit, is deze niet altijd duidelijk. Bij verschillende splitsingen lopen we ieder een andere kant op: ‘Hier staat een fliepje!’ galmt het door het verder verlaten bos. Dat in het boekje duidelijk staat geschreven dat we zijpaden moeten negeren en bij twijfel links moeten houden, hebben we totaal gemist.

Het dichte bos blijkt eigenlijk een stuifzandgebied te zijn, dat bebost is om het stuiven tegen te gaan. In deze wintermaand stuift er weinig en is het vooral veel ploeteren door de modder. Na een behoorlijke tijd wandelen door het bosgebied maken de bomen langzaamaan plaats voor akkers. Heel geleidelijk komen we weer in de bewoonde wereld terecht. Als we over het verlaten erf van een boerderij lopen, bemerken we de eerste tekenen van het vallen van de schemering. Maar Zelhem is in zicht! Na een drukke rotonde, lopen we recht het dorp in, tegen een bushalte aan, waar net een bus stopt. Nog geen kwartier later staan we, inmiddels in het donker, weer op ons vertrekpunt.

Algemene informatie:

Pieterpad etappe 14 van Vorden naar Zelhem.
Deze etappe is 16 km lang op papier. In werkelijkheid kwamen wij uit op 19,7 km terwijl we geen omleidingen hebben gehad. Inclusief korte stops en fotomomenten hebben we hier ongeveer 5 uur over gelopen.
Meer informatie over het Pieterpad vind je op www.pieterpad.nl.

Hoe kom je er?
Wij parkeerden de auto, gratis, op het P+R terrein bij Station Vorden. Vanaf de Markt in Zelhem pakten wij bus 23 richting Borculo. Deze bus rijdt ieder half uur. In Ruurlo uitstappen en dan de trein pakken naar Vorden. Dit is de Arriva Stoptrein richting Zutphen. Ook deze gaat ieder half uur. Zo ben je in een half uurtje weer terug op de plek van vertrek.

Eten en drinken?
Wij hebben gegeten bij Grand Café het Meestershuis in Vorden. Een erg gezellige oud schoolgebouw in het centrum van het dorp. Alles is in ‘schoolstijl’, van de krijtborden met informatie en de namen van de gerechten op de kaart tot de stijl van de koekentrommels en de krijtdrop die je bij betalen krijgt. Je kunt à la carte bestellen, maar wij raden de proeverij aan! Allerlei kleine gerechtjes die in series van drie worden geserveerd. Samen met het winterbier van Leffe (met karamel!) is dit meer dan genoeg om met een volle buik naar huis te gaan.