Het is wel een beetje dubbel… die laatste etappe van het Pieterpad. De blijdschap om weer een etappe te wandelen en dadelijk te ervaren dat ik het hele pad voltooid heb. En de teleurstelling dat het Pieterpad vanavond klaar is. Het doel bereikt, de uitdaging aangegaan en volbracht. Pieterpad etappe 26 is er gelukkig wel eentje met een gouden strik. Door de natuur, schattige Zuid-Limburgse dorpjes, weidse uitzichten, een stukje bourgondisch stadsleven en de afsluiter bij de ENCI-groeve.

Het begin van de etappe is in Strabeek, wat feitelijk een buurtschap van Valkenburg is. De route gaat maar een klein stukje door de bebouwde kom. Een wit kapelletje markeert de afslag de natuur weer in. Direct is het pad breed en het uitzicht ver. Al snel wandelen we een schattig wit bruggetje over en volgen het pad verder langs het riviertje De Geul. Het is geen indrukwekkend water, maar toch 58 kilometer lang en het water stroomt door drie landen (Duitsland, België en Nederland) voordat het in de Maas terecht komt.

Het is een warme dag en gelukkig wandelen we door een bos. De bomen staan dicht op elkaar en hier en daar lijkt er wel een liaan te hangen. Wandelmaatje Bart probeert of hij een echte Tarzan is, maar riskeert toch geen val en haalt zijn voeten niet van de grond. We passeren nog een aantal bruggetjes en soms biedt het bladerdek zicht op wat erachter ligt. Hier en daar een huisje in een weids landschap. Het voelt bijna on-Nederlands.

Wanneer de route weer overgaat op een asfaltweg, doet dat niets af aan de omgeving. We wandelen langs de randen van Berg en Terblijt. Rustige dorpjes met veel netjes opgeknapte boerderijen, poorten met daarachter binnenplaatsen met kleurige bloemen en overal fruitbomen. En zien hier zelfs de eerste bewijzen dat we ons in een Krijtplateau met mergel bevinden. De witte muren tekenen duidelijk af in het groene landschap. Het pad gaat vervolgens tussen akkers en weilanden en buiten het blaffen van een hond in de verte, is het hier stil…

Zelfs al ben ik een Limburgse, ook ik had nog nooit van het woord ‘grubbe’ gehoord. We lezen dat dit ‘een holle weg met aan weerszijden steil oplopende wanden’ zijn. Doordat de grond hier heel zacht is, worden deze wegen steeds verder uitgespoelde bij elke regenbui. Zelfs tegenwoordig kan het voorkomen dat deze wegen vol water staan na een flinke bui. In eerste instantie valt het mee, maar vlakbij een flinke mergelwand, moeten we toch even creatief gebruik maken van het hekwerk om geen natte voeten te halen.

De rijpe bramen langs het pad doen onze maag rommelen. We hebben inmiddels wel zin in wat lekkers! Dat komt mooi uit, want het typisch Zuid-Limburgse dorpje Bemelen ligt op de route. Bij een groot huis gebouwd met mergelblokken besluiten we even kort van de route af te wijken en de berg te beklimmen waarop Hotel Bergrust ligt. Onder het genot van wat verfrissends genieten we van het uitzicht. Zelfs de stad Maastricht is al te zien! Eigenlijk wil ik nog niet dat deze snel dichtbij komt… aan het eindpunt wil ik nog niet denken… Na onze pauze vervolgen we het pad richting de stad. Nog even is het onverhard en genieten we van de stilte. Er zoemt een hommel voorbij en af en toe fluit er een vogeltje. Die zit vast in een van de fruitbomen die in het grasveld staan. Het graan waait met de wind mee.

Al snel komt de drukte van de stad dichterbij. Een soort dinosaurus markeert het binnentreden van het stedelijk gebied. De auto’s razen ons voorbij en we sluiten aan bij de wachtende mensen voor het stoplicht. Het is even wennen na de rust op het platteland. We wandelen inmiddels midden door de stad over de Sint Servaasbrug. We zijn vreemde eenden met onze wandelschoenen en rugzakken tussen het winkelend publiek. Zeker in de deftige Stokstraat. Vroeger was dit de rosse buurt van de stad, maar nu vind je er de chiquere winkels van de hele stad. Die bevinden zich in de verschillende monumentale panden die in deze straat liggen.

Al snel komt de Sint Pietersberg in zicht. Fort Sint Pieter ligt statig bovenop een heuvel en biedt een uitzicht over de omgeving, dat je niet mag overslaan! Dit is echter nog niet het eindpunt van het Pieterpad. Er volgt nog een pad met hier en daar een prachtig uitzicht op een omgeving die in oranje licht baadt van de ondergaande zon. En dan is daar de ENCI-groeve: het eindpunt. Met mijn armen in de lucht ren ik het uitzichtplatform op! Dit was hem dan, alle 492 kilometers. Waarschijnlijk zelfs nog wat meer, want we hebben hier en daar toch behoorlijk wat extra kilometers gemaakt. Vergeet niet te genieten van het bizarre landschap van de groeve. Met zijn azuurblauwe water en industriële uitstraling.

Pieterpad etappe 26 loopt van Strabeek naar de Sint Pietersberg.
Deze etappe is 15 km lang volgens het boekje. Onze teller komt op 20,2 km uit. Dit heeft in ieder geval te maken met het verschoven eindpunt van het Pieterpad naar de ENCI Groeve. En de extra kilometer van het station van Valkenburg naar het startpunt van deze etappe.

In totaal lopen we hier, met stops en fotomomenten, 5,5 uur over.

Meer informatie over het Pieterpad vind je op www.pieterpad.nl.

Andere verhalen over etappes van het Pieterpad vind je op de speciale Pieterpadpagina.

Hoe kom je er?

We namen de trein naar Valkenburg. Vanuit het station is het een dikke kilometer wandelen naar het startpunt van deze route.
Vanuit het eindpunt van de etappe wandelden we terug naar een van de verschillende bushaltes in de buurt.

Eten en drinken?
Je moet er een fikse klim voor over hebben, maar dat is het uitzicht vanaf het terras van Hotel Bergrust in Bemelen meer dan waard.

Wij dineerden bij het ‘onofficiële’ eindpunt van het Pieterpad: Chalet Bergrust. Bourgondisch eten en drinken op het terras. Dat was een mooie afsluiting.